I felt the strong relationship between us.
No one will ever destroy it.
I love you, you love me. We are a dance partner.
It's coming along.
I'm so happy.
We may not be able to walk in the same footstep.
But we know we have each other just few steps aside.
Love you, my dear friend.

Yesterday, I cried.
It was because of the message he showed me.
Why, why is fate always tricky on me?
I did my best, but it turned out like it was never good enough.
No one sees me.
No one has ever seen me.
I've been fighting along my way down to here.
It's about life I have to learn.
No one gets everything one needs.
It's about learning to accept my limitation.

The most important thing is I have a friend.
I 'have' a friend.

I'm thinking of doing some projects about painting... music... dancing... and poem.
A kind of improvising-based.. but something more than that.
Jane proposed that the painting should be already set on the stage.
And the dancer dance on the stage with the music... which ... being set and rehearsed.
But it is based on improvising ... the music initiate the dance.

Let's see.

Now... I'm in นครปฐม
เที่ยวเล่น กินอาหารเวียนนาม แวะร้านกาแฟ
และเดี๋ยวไปจะอีกร้าน เพื่อทำโปรเจ็คแรกที่กำลังจะทำกับเจน
วันก่อนก็ไปเต้นที่หอศิลป์ บ้าดีมีความสุข ชอบๆๆๆ

What if we set up a dance troupe?
..the loose one..
Let's dance, not in theatre ... but in ... let's see if we can go 'into' the audience.

...If you stuck in yourself, nobody can find you...
something like this.

Why does it affect me this much?
That message from p.Pik toJane, why does it affect me this much?
Congratulations to him. But what about me?
I'm not as good as him. I'm left behind.
And he'll leave me behind.
The world is not fair!
No one will ever understand this.
No one!

This is painful.

What will come tomorrow?
Still having us?
I'm feeling weak.

Nevertheless, I'm quite happy.

Before the next academic year begins, I must go.
I must go somewhere.

.....

The rehearsal is done with P'Pik and Nat.
I've learned a lot things, things I sort of know but not really know.
I'd rather say it's the reviewing of the things I used to know.

Today Fiat asked me ... happy with dance now?
remember once, it was him whom I told that maybe I should stop dancing.
remember it was him who brought me back to the dance studio.

I answered, of course ... but I'm afraid from this minute on ... things will change.
No more rehearsal like a real company in the afternoon.
Kinda sad...

Life has to go on...
Where to go? ..... ON

คงไม่อาจเดินบนเส้นทางเดียวกัน แต่เดินอยู่ข้างๆ กัน
What's the difference

Great work today. You have progression. Nat told us.
It's like working in the real company.

Delighted!!!

Lets move on and see what we can do.

ยอมรับว่าเหงา และเศร้า
สิ่งต่างๆ อาจไม่เป็นไปตามที่เราใฝ่ฝัน
ใครจะได้ดังต้องการไปเสียทุกอย่าง
ชนะในเกมหนึ่ง มักต้องสูญเสียในอีกเกม
...เสมอไป...

ไม่อยากให้พี่ปิ๊กกลับเลย
อยากซ้อม อยากเต้น
วันพฤหัสวันสุดท้ายของการซ้อม
ไม่อยากให้มันผ่านไปเลย
อย่างมีชีวิตเช่นนี้ต่อไป
ไม่อยากตื่นมาสู่โลกของความเป็นจริง

ชีวิตคิดหลายเรื่อง
เศร้ามากกว่าสุข
อยากมีความฝันที่ชัดเจนด้วยตัวคนเดียว
ฝันที่เป็นของเราคนเดียว ไม่ยุ่งเกี่ยวกับใคร

เหนื่อยใจพาให้เหนื่อยกาย
ไม่มีใครสนใจ
นิยามของเราแต่ละคนต่างกัน
แมลงจึงเหนื่อย

เรื่องของหัวใจเข้ามาพัวพันกับเรื่องเต้นอย่างช่วยไม่ได้
ชีวิตเรากำลังดำเนินไปสู่จุดไหนกันนะ

เมื่อคืนไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนสนุกดี
ใช้ชีวิตไม่มียาง
จะอายไปทำไม
ชีวิตจะได้สนุก
อย่าให้มีกรอบมาตีเส้น
แค่รู้อะไรถูกผิดก็พอแล้ว

เพ้ออะไรวะ ไม่หลับไม่นอน
พรุ่งนี้ซ้อมสิบโมงครึ่งไม่ใช่เหรอ
นอนเสียคนดี
ยังมีตัวเราเองอยู่เป็นเพื่อน
ทั้งในคืนนี้ และตลอดเส้นทาง

หลับตาผ่อนคลาย
กายจะผ่อนพัก
เรื่องราวหน่วงหนักจะจางหาย
จะอยู่เป็นเพื่อน ตราบแสงสว่างจะกลับมาอีกครั้ง
เป็นเพื่อนของตัวเอง

...คนดี อย่าเหงาเลย...

Just don't understand but I don't try to understand anymore. Accept it. If it's always gonna be like this,  it sure is. no matter how hard you try. It's a destiny, so let it be. Yes, I doubt, but what else can I do? So let it be like it always be. Yes, it's the pressure.  And I really don't like this kind of pressure. It's a pressure you put onto yourself and expect other persons to see it. Then what? Disappointed? Yes! 

I think I tried my best, but it was not good enough. In some moment I felt they didn't like me. I feel so soar in my heart. My muscles want to work more. I want to do more. I want to go beyond this point. 

But yes, I keep telling myself that I have to accept it. It's the life lesson that can't be avoided. My heart doesn't listen. It keeps asking why, why, why?

I believe in myself. I believe I can do it. And I believe what I did was good enough. Even better than someone they liked. So what's wrong?

I totally understand Amy's feeling. I hated her. She hated me. And now I hate myself cause I'm disappointed. Oh, dear, it's the jealousy I know. 

Maybe this path is not mine. Something turn out to be foul. 

They asked you, why audition for the school?
Your standard is in the company level, even better than some dancers already working in the companyใ

That means a lot to you I know, but for me, I'm not so sure.
What about me? I heard myself asking.
Am I in the same level as him? Should I go to school first? Then I laughed.
No answer for my question. And that means a lot to me, in the negative way.
How is my dance? I want to know frankly, truthfully, so I can prepare myself.

I said to you, congratulations, It's time for you to go - to grow.
You're ready to go, but maybe I'm not.
You may go to the company. I may have to go to school.
You asked, why ... LET'S GO TOGETHER, WE'VE COME THIS FAR ALREADY.
(ได้ที่ไหน ไปด้วยกันนี่แหละ มากันซะขนาดนี้แล้ว)
Let me do the class for you... You offered me. That was a very kind of you.

I asked you when we were in Sizzler ... don't leave me, I want to be as good as you.
(And go with you .. I didn't say it out loud so you could hear.)

Then, our hands join together. Four of us - FRIENDS! (only that)
Only friends, I know - Can I be your dance partner - your life time dance partnet?
I just wonder.

And I mean it .. Don't leave me behind.
Please always be kind to me. I want to go with you.
I want to dance my life with you.

....Am I catching up to you, while you running away to chase your dream.
It's time for us to make a move...

And maybe I'm not ready but I try for your love...

guide me please

Why did I feel so bored?
Why did I feel so empty?

When come to the day we have to go on on our own, how can I dance?
How can I dance .... without you?

The path we're walking is less interesting if I have to walk alone.
I don't want to be here alone.

I don't want to dance my life on my own.

What could, what should ... ?

ยิ้มให้ความรู้สึก ประทับไว้เพียงบันทึก บนทางสายเดิม,
อนึ่ง เพียงลำพัง
อนึ่ง เพียงลำพัง
เพียงลำพัง
ลำพัง
...
ลำพัง
...


เพียงลำพัง ที่สองเท้าก้าวย่างไป
อาจเจอเพื่อนร่วมเส้นทาง
ชั่วครั้ง ชั่วคราว
แล้วแยกย้าย
เส้นทางชีวิต
ต่างคนต่างเดิน

จนกว่าวันหนึ่งจะพบใครบางคน
ที่เกิดมาเป็นคู่ชีวิต ที่จะได้ "ใช้ชีวิต" ร่วมกัน

มิใช่แค่ใครคนหนึ่งที่เพียงชอบพอ
มิใช่แค่ใครคนหนึ่งที่เพียงมีคำพูดคุยห่วงใย
มิใช่แค่ใครคนหนึ่งที่เพียงคอยสนับสนุนให้กำลังใจ
มิใช่แค่ใครคนหนึ่งที่เพียงพากันไปกินข้าว ดูหนัง ฟังเพลง

แต่จะต้องเป็นใครอีกคนที่มีฝัน มีเส้นทาง มีเป้าหมายร่วมกัน
เป็นใครอีกคนที่มีความมุ่งมั่นที่จะก้าวไปถึงจุดนั้นพร้อมกันกับเรา
เป็นใครอีกคนที่เผชิญความยากลำบากร่วมกัน และจับมือกันลุกขึ้นได้ใหม่
เป็นใครอีกคนที่ผลัดกันปลุก ผลัดกันปลอบ ยามความทุกข์ท้อมาเยือน
เป็นใครอีกคนที่เข้าใจในความสำเร็จของสิ่งที่ทำ และมีคำชื่นชมจากใจ
เป็นใครอีกคนที่เป็นแรงบันดาลใจของกันและกัน และเดินเคียงข้างกันไปตลอดเส้นทาง

มันคือใครคนนั้น ที่ในชีวิตการเป็นนักเต้นนี้ ... หายากเหลือเกิน
ใครหลายคนพร้อมที่จะเข้ามา หากเส้นทางไม่เคยจะประกบแนบกันได้สนิท
และยังมีอีกบางคนที่เราอยากให้เขาไม่เพียงเดินร่วมเส้นทาง แต่อยากให้เดินเคียงข้างกันไปจนสุดทาง
แต่มันก็ไม่อาจเป็นจริงได้เลย

เหงา ... เหงาเหลือเกิน

ชีวิตนี้อาจได้พบเจอเพื่อนร่วมทาง
หากถึงที่สุดแล้ว ทางเส้นนี้ ... ก็จะยังมีแค่เรา
เรา .. ที่ต้องเดินไปคนเดียว

..รู้ไหม มันเหงาจับใจ..

Still dreaming that some day you ask me to go with you to chase our dream together.
It will never be, I know.

Sometimes my life is too hard to understand. My feeling is too complicated. What should I feel now? Why am I so bored? Where have all my inspirations gone? I don't want to be here any more. Can anyone just tell me why. Because my knees hurting? Or what? Life is difficult. I don't even want to live! WTF! What happened to me? I'm starting writing my port. But I'm not sure is that the thing I really want. I'm not so sure about anything. Tomorrow I have to teach yoga. But I start to hate it. What's wrong with me? Or because I'm sick now? I want to go somewhere far away from here. Don't know I want to run away from my old life or run away from my responsibility or runaway to something I consider more precious to my life. The only thing I know now is that I just don't want to be here. I don't wanna teach yoga anymore what's ruining me? Me? Or anyone else? I find that I can't laugh. I can't smile. I only want to run away.

Feeling so down in the rehearsal and really need some places I can sit there silently, resting my body and mind and be with myself. Have to go home is not bad but at some point I just need privacy. My life is spinning and I want to let it unwind on it's own. How hard it is to find and be in that place?

A little bit lost. Like you don't know where you are, what you feel, what you should do. Life is a mess. The fun and the funny part is not so fun and funny as it used to be or it should be.

Suddenly, I have you.
On this long, long journey to somewhere I'm not quite sure.
I suddenly have you.

Do you feel the same, suddenly having me?

I've been walking alone for too long.
But once I find you, I feel like being charged, fully.
The click we find between each other is the gift.

You will have your own way someday.
What about me?
I dont wanna think any further.
I'm afraid I have to being alone once again.

I'm clinging on you. It's a shame. I know.

Why we dance?

I'm climbing up and down along my emotional line.
Knowing now that It's not wise letting your inspiration be depended on others cause you'll end up being empty on your own.

It becomes 'crisis'.

I've lost my inspiration.

I feel empty. There's no way to go. None of the ways in front of me look inspiring enough for me to walk ... without you.

You asked me ... you're not gonna fight?
I said ... yes, but not now. I'm feel very tired.
Don't take too long... you told me.
Thanks!

Lost of inspiration cause I was disappointed.
Things don't turn out as I think they should be.
But I still have you, right?
Are you still here with me?
Are we fighting together ... for what we believe?