เอาเข้าจริงนะ อยู่ที่นี่มันไม่สนุกหรอก

มันควรจะได้เต้นมากกว่านี้

คิดอยากจะไปที่อื่นมาตลอด

ยิ่งเจอเพื่อนร่วมงานที่ไม่ได้มีความสุขกับงาน

มันยิ่งอยากไป

แต่ก็รู้ว่าอยู่ที่นี่ได้เรียนรู้อะไรมากมาย

โดยเฉพาะเรื่อง improvisation

จากที่เคยไม่กล้า ตอนนี้ก็กล้า

ถามว่าแข็งแรงขึ้นมั้ย ก็มาก

ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าไปทำอะไรมาทำไมแข็งแรงจัง

อีกอย่าง ประสบการณ์จากที่ฮ่องกงก็สอนเรามาแล้ว

เราไม่หนีกลับง่ายๆ หรอก

จริงอยู่ มันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เรามองหา

แต่มันคือบันไดขั้นแรกที่จะพาเราไป

อายุเท่านี้แล้ว สิ่งที่เราต้องการคือประสบการณ์

และความเชื่อมั่นในแนวทางของตัวเอง

มันดีที่เข้าสู่วัยผู้ใหญ่ ไม่ได้เป็นวัยรุ่นอีกต่อไปแล้ว

วุฒิภาวะ เราจะสร้างมันได้จากที่นี่

ไม่ชอบสไตล์ แต่ยังได้เรียนรู้สิ่งอื่น

ปัญหามี ก็เผชิญ ไม่ใช่หนี

ยังไงเวลาก็หมุนไป มันจะผ่านไป

เก็บเกี่ยวให้มาก เรียนรู้ให้มาก

จะได้พร้อมไปต่อ

ไปต่อ.. ถึงไม่ได้เข้าคอมพานี ก็ขอไปเรียน

ซื้อโอกาสจากในโรงเรียน

เอาตัวไปอยู่ที่นั่น เข้าเรียนเพื่อให้มีวีซ่าที่จะอยู่ที่นั่นได้

ชีวิตเพิ่งเริ่มต้น อย่าเพิ่งหันกลับ

อย่าแคร์ใครให้มาก

ถ้าเขาไม่แคร์เรา เราจะไปแคร์เขาทำไม

ก่อนหน้านี้ไม่มีเขา เราก็มีฝันของเราได้

แค่ขาดความเชื่อมั่นไปหน่อยเดียวเท่านั้น

ในเมื่อเขาไม่ต้องการเรา

เราก็หยุดเผื่อความรู้สึกให้เขาดีกว่า

มันเหนื่อย มันเจ็บ ควรจะ “เข็ด” เสียที

วันนี้ซ้อมเองอีกแล้ว ดีหรือไม่ดีก็ไม่รู้

รู้สึกตัวเองแข็งแรงขึ้น แต่ไม่รู้เพราะอะไร

อาจจะเป็นที่ใจ

เกี่ยวกับการเต้นมั้ยเนี่ย คงเกี่ยวนะ

เหมือนรู้ว่าตัวเองอยู่ในอีกจุดจุดหนึ่งแล้ว

มันเลยต้องทำให้ได้

วันนี้เจอเรโกะเซนเซ

เขาบอกว่ามันเป็น big step ของเรา

โอเค ใช่ แต่ not big enough

เราจะเชื่อ ตราบที่อีกคนยังเชื่อ

ในเมื่อเจนเชื่อ เราก็จะเชื่อ

ถึงเรโกะเซนเซจะไม่เชื่อ

แต่เราจะเชื่อ ตราบที่อีกคนยังเชื่อ

ควรจะอยู่ให้ครบสัญญาดีไหม

จำเป็นหรือเปล่า

เราอยากไปออดิชั่น

แต่เราก็ต้องเตรียมรับมือกับความผิดหวัง

รู้ตัวล่วงหน้าเลย ว่าถึงจะผิดหวังก็ไม่สำคัญ

เท่ากับความอิจฉาที่เกิดขึ้น

หากเราต้องผิดหวังอยู่ “คนเดียว”

น่ากลัวจัง

I've just got some connections back. Only some.

The word connection becomes more and more important everyday. It is about me and my dancemates, and me and myself. I try so hard, but a lot of time I also give up. Now, slowly, something good come back.

I love him. We are friends. I'm reminding myself that never let the jealousy destroy our friendship. I can feel it more and more clearly, which is so dangerous. I want to love my friend unconditionally as I used to. Why is it so hard to love him right now? I can feel the jealousy taking part of my love for him. I begin to hate myself.

I should be happy seeing him happy. But I can't be happy if I'm not participating in that happiness too. Why? I'm so bad. As a friend, I should be glad seeing him getting further well with his career. It's good for him to take a leap forward. But I'm sad and jealous because I can't catch him. And he doesn't care to give me a pulling hand. That's why I'm sad and jealous. There's an angry in it too.

Maybe the only thing I can do now is to push myself more and more. To go beyond him, further than him. And that I can love him again. Now I know I still love myself more that loving him.

I don't understand. For some, opportunities always go to them. Easily. While I try so hard but always get nothing. What happen to my life? They have everything. They have their ways. They have their attentions. But I who always fight always lost of everything. I don't understand. Since at BCB, it was always him who got every chance, every opportunity that comes, but why not me? Technically, he could do everything, he has a gift. But me, I tried a lot doing it. But fail! Always Fail!

--------

ควรจะฝันทีละอย่าง เพื่อให้ไม่ต้องท้อ ควรจะทำทีละขั้น จะได้รู้สึกถึงความสำเร็จ ควรจะสนใจแค่ตัวเราเอง ไม่ต้องไปมองว่าคนอื่นเขาไปถึงไหน เพราะมันทำลายกำลังใจสิ้นดี

ขั้นที่หนึ่ง : พิโรเว็ต 3 รอบ คือเป้าหมายของเดือนนี้ ก.ค.

ขั้นที่สอง : ทำวิดีโอออดิชั่น ภายในกลางเดือนหน้า ส.ค.

ขั้นที่สาม : น้ำหนัก 48 ภายในเดือน ก.ย. สองเดือน ตอนนี้ 53 คือ ห้าโล ซอยย่อยต่ออีก : ภายในสิ้นเดือนนี้ ก.ค. เหลือ 52 .. ส.ค. 52 → 50 .. ก.ย. 50 → 48 คือสองอาทิตย์ต่อหนึ่งโล ลองดู ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เอาขำๆ

ในเชิงเทคนิค : พิโรเว็ตสามรอบชิลๆ, หากล้ามเนื้อด้านในให้เจอ, ขา a la seconde ให้งามๆ, fouette ขาล่าง turn out, ขา arabesque เอามันกลับมา ของามๆ, หกสูงค้างไว้สิบวินาที

ในเชิงโอกาส : ทำ list รายชื่อคอมพานีที่สนใจ, จะส่งวิดีโอออดิชั่น, รอเปิดออดิชั่น, ทำวิดิโอออดิชั่น, ซ้อม le corsaire, ซื้อ pointe shoes

ในเชิงความคิดสร้างสรรค์ : ดูงานเยอะๆ, คิดอะไรเล่นๆ บนรถเมล์ คิดงาน คิดอะไรบ้าง, ทำโซโล่เดือนละเพลง เป็นแบบฝึกหัด, เรียนท่าเต้นจาก youtube เก็บไว้เป็น vocabulary

และ : คิดอวิชชา, รับรู้รับฟัง

ปัญหาของคนที่แข็งแรงเกินไป คือการลืมใส่ใจความรู้สึกของคนที่อยู่รอบข้าง

Well, I'm starting writing this thing even without knowing whom I'm gonna ask. But I know I'm seeking help.

I'm a dream driven person. Or I was.. not quite sure now. I have (or had) a big dream. I fight for it. I discipline myself. I practice. I try. By the way, I'm a dancer who is Asian. I'm good enough to be a professional dancer, but not good enough to go over many obstructions that are placed on the way of female dancer who wants to get a job in a professional contemporary ballet dance company in the west.

And I have (or had) one very good friend. Last year he made me believe that I could do it. And we fought together for what we dreamt. But I didn't know what happened to us. He changed. Maybe he thought it was better for him to fight alone, to walk alone. And he left. Not literally walking away, but I know that we are not fighting together anymore. He's on his way. And I am left here alone.

I have no energy to dream alone. It was so good to have him, to have friend walking together. At least, there was someone in the world that ensured me that my dream could come true. Now I feel so empty. When I look forward to the future, I want to quit. I can see only the impossibility.

So I turn back to religious and spiritual activities again. I used to be very into it before meeting that friend. At that time, it was because I gave up fighting for my dance career. At that time I felt it was much better to be at peace with myself. I thought of quit dancing, and just be a yoga teacher. I went to India. I studied a lot. I was in love with yoga cause it made me love myself. The networking of yoga drew me to many types of spiritual practices. So with the emptiness he left me in, I decided to turn back to such practices again as the healers. But the practices couldn't keep me with peace as they could before. I meditated. I listened to the teachings. I tried to find peace and sought for the word 'enough'. But the other word couldn't let me get to what I want. That word was … passion.

He woke my dream up, and now it's still alive. I can't calm it down. I'm confused. I know that my dream is too far and I should stop and live in the present so I can be with peace. And the jealousy comes to play a part. It hurts to see him keep going on. Though I still really love my friend, it's still hurt to see him going further while I'm still here. So I can't stop. But I'm very tired, and I want peace. I know in the end we all have to die. No matter how far we go, we all have the same endings. I'm afraid I'll die with only the struggling for what never come true. I want to stop and find peace within. But what about my passion? What about my dream? I can't kill them.

I cry everyday. I tell myself to meditate, to practice pranayama, to practice yoga. But can't. The only thing that can keep me calm and at peace with myself is only when I take ballet class. When I rehearse to be prepared to go on for audition to the dance companies I dream of, when I really fight for this painfully aesthetic kind of dance. But again, I know I will not be able to go any further. I know my limit but pretend not to see. I'm still doing it though I should stop.

From the things above, you may see how confused I am. I dream to go, but maybe I should know my limit and learn how to stop and make a travel within instead. The thing that I can't stop my dream.

จริงๆ ก็รู้ว่าทั้งหมดคือ เราไม่ยอมแพ้

ทั้งหมดคือเพื่อนเราคนนี้คนเดียวเท่านั้นที่ทำให้เรายังสู้

ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดี รู้แต่ว่าจะอย่างไรก็ตาม

เราก็จะไม่ยอมถูกปล่อยทิ้งไว้ข้างหลัง

อาจจะดูเหมือนเป็นความอิจฉา

แต่ลึกๆ แล้ว คือรักมาก และอยากตามเธอให้ทัน

หรือจริงๆ แล้วมันกลับกัน

อยากร้องขอให้อยู่ด้วยกัน ให้เดินด้วยกัน

แต่เห็นแล้วว่าเธอไม่ต้องการ เห็นแล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้

เราต้องเดินคนเดียว เพราะเธอยากเดินคนเดียว

เหนื่อยจังเลย มองไปข้างหน้าแล้วมันเหนื่อย

ถ้ามีเธอเดินข้างๆ เหมือนวันที่ผ่านมาคงดี

บางครั้งก็อยากจะมั่นใจว่าเธอจะไม่ทิ้งกันเหมือนอย่างที่เคยบอกกันไว้

แต่อยู่ที่นี่ เธอมีคนร่วมทางฝันเดียวกับเธอมากมาย

มีแรงบันดาลใจจากผู้คนมากมายหลายหน้าให้เธอเก็บเกี่ยว

เราเลยกลายเป็นแค่หมาหัวเน่าหนึ่งตัวสินะ

แต่ทำไมเราถึงต้องยังรัก ยังแคร์เธออยู่จนถึงตอนนี้

มีคำกล่าวว่า อย่าให้ทุกสิ่งแก่ใคร หากเขามองเราเป็นเพียงแค่ตัวเลือกตัวหนึ่งเท่านั้น

ทำไม่ได้จริงๆ

เพราะอะไร

เหนื่อยมาก แต่ก็ยังฝืนก้าวต่อไป

ไฟฝันมันหมดไป เพราะมองไปเห็นแค่คำว่าเป็นไปไม่ได้

แต่เพราะเธอยังก้าว

เราจึงหยุดไม่ได้

"ตราบที่ความฝันของเธอยังคงดิ้นพล่าน

และศรัทธานั้นยังเป็นของเรา

แม้ความหวังจะสลัวลางเจียนดับ

แต่เราจะเชื่อ ตราบที่ใครอีกคนยังเชื่อ

ไปด้วยกัน ไปด้วยกัน

แม้ผวาหวาด ก็จะเอื้อมมือคว้า

ตราบบนหนทางยังมี แค่..ใครสักคน"

..ใช่ไหมเจน?