2554/08/23

Who knows why.. who cares, though..



Be with myself, thinking hard.




Finding.




In the air, I'm searching.




On the ground, I'm seeking




The answer is not here, is not there, not anywhere else.
The answer has never come out.




Maybe I've already found the answer,
but there's no proper way to speak it out.




So I dig into myself, my own heart,
day by day, night by night.




Sometimes I did try to jump higher, to be better.




I try my best, to fly.




Take a big step, to step over my fear,
the fear to lose something (or someone).




Throw away my thought, my plan, and just dance.




Again, I stop. Come back to the same place,
once again, again, and again.




Collapse .. but still peer through the darkness of the stage




Weeping to the floor, to wipe out my weeping tears,
so no one can see.




Look at my reflection, sad, but overall,
I'm still dancing with it.




Somehow, it's my reason that I'm dancing.
I enjoy looking at my reflection dancing with me.




People pass me by. They look at me as a strange creature,
but who cares cause I'm still dancing.




It's the toughest time in my life, but I'm still dancing.
Let it take me through.




I don't know why am I dancing.
I just can't resist the dance
paving its way through my body.




Though being alone, I'm still dancing.
Though being so down, I'm still dancing.




Knowing only it helps me out of suffocating.




Why? Asking myself why am I dancing.
Falling over and over, but the dance is still going on.




My heart cries through my body.
My soul laughs through my skin.




I'm breathing. I'm staring at my reflection.
All on my own... I'm still dancing.
Who knows why?
Who cares, though?

2554/08/22

การไม่ได้ทำคลาส ทำให้เวลาหนึ่งสัปดาห์ผ่านไปช้ามากๆ

การเต้นทำให้ชีวิตมีความหมาย และมีอะไรทำ
หนึ่งสัปดาห์ที่ไม่ได้ไปทำคลาส เรารู้สึกว่าเราเป็นผักเน่าๆ
คิดอะไรไม่ออก และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องคิดอะไร

การเต้นทำให้ชีวิตของเราดำเนินต่อไป
มันเป็นแรงบันดาลใจให้ตัวเราเอง

การเต้นอาจจะทำให้ชีวิตเราเป็นปกติ
ถ้าศีล .. แปลว่าสิ่งที่ทำให้ชีวิตเป็นปกติ
งั้นการเต้นก็คือ การรักษาศีลของเราด้วยเหมือนกัน

มันน่าจะตอบคำถามใหญ่ของชีวิตที่พี่แคทฝากไว้ให้คิด
ซึ่งมันสำคัญ และยากพอๆ กับคำว่า
Why we live? ได้แล้วมั้ง

“Why we dance?”

แต่ไม่ .. ยังหรอก
เพราะเผอิญมันประจวบเหมาะเป็นช่วงเดียวกับที่เธอไม่อยู่

เธอกับ my dance แยกกันไม่ออก
ทำให้เรายังไม่รู้ ไม่รู้เลยจริงๆ
Why I dance?

2554/08/19

Am I catching up to you while you're running away to chase your dream..?



บทกวีของชีวิต
ถูกจดบันทึกครั้งแล้วครั้งเล่า
เล่าซ้ำเวียนวนไปมา













แรงปรารถนาอันล้ำลึก
มักไ่ม่จางหายไปไหน
แต่กลับย้ำคิดย้ำรู้สึกอยู่เช่นนั้น













จนกว่าความนึกคิดจะเติบโต
เมื่อความฝันถูกนวดซ้ำจนอ่อนนุ่ม
และหัวใจถูกโบยตีจนแข็งกระด้าง













ชีวิตจะถูกบันทึก
ณ ชั่วกาลแห่งความขัดแย้ง
สะท้อนลึกในบทรำพึง














กลีบดอกไม้จะร่วงโรยอีกครั้ง
เพื่อให้กำเนิดเมล็ดพันธุ์
กลัวอะไรกับการเติบโต
...โดยลำพัง...





แต่กระนั้น
คงยอมรับเงียบๆ กับตัวเองว่า





..กลัว..





เพื่อนที่เรารักมากๆ คนนี้ เพิ่งจะได้รางวัลที่ 3
จากการประกวดเต้นคอนเทมโพรารี่แดนซ์ระดับโลกที่ประเทศญี่ปุ่น
ดีใจด้วยมากๆ จริงๆ แต่สิ่งหนึ่งที่ต้องยอมรับก็คือ
ต่อไปเราคงจะไม่ได้เต้นด้วยกันแล้วล่ะ
เพราะเธอคงจะก้าวไปไกล ... ไปไกลจริงๆ
ฉันคงตามเธอไม่ทันอีกต่อไปแล้ว

วันนี้ดีใจมากๆ แต่ก็เศร้ามากๆ ด้วย มากๆ เลย
แยกความรู้สึกไม่ถูกเลย .. ร้องไห้
คงจะถึงเวลาที่เราจะต้องเดินต่อไปคนเดียว
ทางเส้นนี้ต้องเดินไปคนเดียวจริงๆ

ไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่แสดงออกให้ใครๆ เห็น
ไม่เข้มแข็งได้สักครึ่งของเพื่อนเราคนนี้เลย
อยากเข้มแข็งมากกว่านี้
จะได้เดินไปต่อเพียงคนเดียวได้

...ยิ้มให้ความรู้สึก ประทับไว้เพียงบันทึก
บนเส้นทางสายเดิม, อนึ่ง เพียงลำพัง...

..เหงา..

และสิ่งที่แย่กว่าความเหงาก็คือ
... ความเหงาที่เหงาอยู่เพียงข้างเดียวสินะ ...







2554/08/18

ถ้าเกิดเธอได้รางวัลขึ้นมา
ฉันก็คงจะดีใจกับเธออย่างสุดตัว
แต่ฉันก็คงจะรู้สึกโดดเดี่ยวมากขึ้นไปอีก

...

2554/08/16

ไปส่งเจนขึ้นเครื่องไปแข่งที่ญี่ปุ่น
แค่ไม่กี่วัน .. เราก็รู้สึกแย่แล้ว
ถ้าถึงวันที่เธอไปตามทางของเธอ
และเราไปตามของเรา .. เหมือนอย่างเจนกับแพรว
เราจะกลั้นน้ำตาอยู่เหรอ




Life is a journey along which true friendship is found.




And if life is a journey, your dance is your best journal.

2554/08/14

พี่ปิ๊กบอก มี่ไปได้นะ ไปได้เลยแหละ มีโอกาสอยู่
แต่สิ่งเดียวที่ต้องทำ ...ลดน้ำหนัก...
โอย..ดีใจมาก เหมือนฟังคำตัดสินให้พ้นโทษ
เมื่อคืนนี้ยอมรับเลยว่าหงุดหงิดตัวเอง
โมโหตัวเองว่าทำไมเราถึงไม่ได้เรื่อง
แต่บอกเพื่อนไม่ได้ไง น่าละอายที่ไม่ยอมรับความจริง
ปากก็บอกว่ารับได้นะ ต้องยอมรับข้อจำกัดของตัวเอง
แต่เอาเข้าจริงใจมันไม่ยอมน่ะ ให้ทำยังไง
เลยต้องตีหน้าระรื่นเข้าไว้ ทั้งๆ ที่ข้างในขมแทบไหม้

จนกระทั่งพี่ปิ๊กโทร.มาบอก เรื่องแค่นี้ ... แค่ลดน้ำหนัก
เราทำได้อยู่แล้ว เราจะทำได้แน่นอน

เตรียมใจเดินคนเดียว เตรียมใจเต้นคนเดียว
แล้วเราจะทำได้ ทำได้จริงๆ

2554/08/13

Why We Dance...?



Jane Aditep Buanoi





Mimi Vararom Tavivoradilok





J-Ci Annla Angwara





Pik Sarawanee Tanatanit




At Chan Pen restaurant
Bangkok, Thailand
12/08/2011

2554/08/12

ไปนครปฐมมาอีกแล้ว ไปแล้วก็ให้รู้สึกดีๆ ทุกทีไป
รู้สึกว่าหัวแล่น รู้สึกว่ามันมีที่ให้เรามีชีวิตอยู่
ไม่ใช่แค่ที่ที่ให้เราวิ่งไปวิ่งมาเพื่อหาเงินแบบในกรุงเทพฯ

เริ่มจะทำใจได้แล้วกับการต่างคนต่างไป ... เราจะกลับมาเจอกันใช่ไหม
เจนบอกว่าเธอชอบที่จะมานั่งคุยแบ่งปันประสบการณ์กัน ว่าไปเจออะไรกันมาบ้าง
เธอบอกให้ฉันไปได้แล้ว ไปเร็วๆ เลย
นี่ไง ฉันมานั่งรอเธอ นั่งรอพี่ปิ๊กกับเจซี่ เราจะมานั่งคุยกัน
คุยกันเรื่อง 'อนาคต' ของพวกเรา

เธอบอกว่าฉันเหมือนกับห้องสมุด ที่เธอจะมาค้นหาแรงบันดาลใจไปสร้างงาน
รู้ไหม ฉันอยากจะสร้างงานบ้าง แต่ฉันทำไม่ได้ เหมือนกับมันไม่มีอะไรในตัว
เธอเรียนเต้นน้อยกว่าฉัน ทำไมเธอทำได้นะ ฉันเศร้าใจจัง
อ๋อ .. ละครสินะ ชีวิตของเธอเรียนละครมา ฉันเกือบจะเลือกเรียนแล้วมั้ยล่ะ
อิจฉาอีกแล้วสินะ ... แต่การที่เราอิจฉาใคร มันเป็นเพราะเราชอบคนคนนั้นไม่ใช่เหรอ
ฉันเคยบอกเธอไปแล้ว ทางตัวหนังสือ ที่ร้านทรูคอฟฟี่ ร้านประจำของเรา

ถ้าฉันจะสร้างงานสักชิ้น อะไรคือแรงบันดาลใจเหรอ
เพลง แนวคิด บทกวี ฯลฯ ทำไมฉันถึงไม่มีความมั่นใจอะไรเลย
ฉันอยากจะทำอะไรสักอย่าง สักที

2554/08/09

ทางเส้นนี้ต้องเดินคนเดียวจริงๆ เหรอ
เศร้ามาก

แกรออะไรอยู่ .. แกถามฉัน
..กูอยากไปกะมึง.. จะให้พูดได้ไงล่ะวะ

เราอยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่ฉันพูดไม่ได้สักคำ
บอกอะไรออกไปไม่ได้เลย
มันน่าละอาย ฉันรู้

แต่เหตุผลหนึ่งที่ทำให้ฉันอยากจะไปต่อ
ก็คือแกนะ รู้มั้ย
ไม่ใช่แค่คำพูดที่แก build ฉัน
แต่เป็นบรรยากาศของการอยู่ร่วมกันระหว่างเรามากกว่า
ที่ทำให้ชีวิต ทำให้ความฝันของฉันเปลี่ยนไป
ฉันจะไปได้ยังไงโดยไม่มีแก

แต่ทั้งหมดนี้ฉันผิดเองแหละ
ที่ฉันเขียนลงไปใน fb วันนี้
ฉันพยายามจะบอกตัวเองนะ
ฉันรู้ ทางเส้นนี้มันแสนจะปัจเจก ใครดีใครได้
ยากนะที่เราจะเดินไปด้วยกัน

หลังจากวางโทรศัพท์จากเธอเมื่อคืน
ฟ้าก็โทรมา แล้วฉันก็ร้องไห้กับฟ้า
ฟ้าบอก แต่เราก็ยังกลับมาเจอกันได้ใหม่นี่
ก็จริงของมัน แต่ฉันไม่แน่ใจเธอคิดเหมือนกันรึเปล่า
เส้นทางของเราอาจแยกจากกันตลอดกาล
ฉันคงต้องใช้เวลามากพอสมควรเพื่อทำใจ
ผิดตั้งแต่ต้น ... ผิดที่ฉันเองคนเดียว
เพราะรู้ทั้งรู้ ฉันก็ยังดื้อที่จะคิด

ที่เธอบอกฉันวันนั้น ว่าเธออยากจะชวนฉัน
มาเปิดสตูดิโอร่วมกันกับเธอ
รู้มั้ย ฉันดีใจเอามากๆ
ดีใจที่เธอเห็นฉันในอนาคตของตัวเธอเอง
แต่สิ่งที่วางแผนไว้ จะอย่างไรมันก็จะต้องพ่ายแพ้ต่อความจริง

ความจริงที่ว่าเธอจะไปไกลแสนไกล
และเธอก็จะเจอกับใครคนหนึ่งที่มีความหมายมากกว่า
คนที่เป็น 'แค่เพื่อน' อย่างฉัน

เส้นทางนี้ เราล้วนต้องเดินคนเดียว

ฉันรู้ดี

2554/08/07

WITH NO THEATRE



แค่ทีเซอร์สั้นๆ ของโปรเจ็คต์ที่เรากำลังทำ
เพียงแต่บางทีมันอาจจะมีความหมายมากกว่านั้น
เพราะ..





ขอบคุณนะเจน
รักว่ะ!