มันมาถึงจุดที่เราร้องไห้จนสงสารตัวเอง
ร่างกายและจิตใจของเราบอบช้ำมากๆ ทำไมเราจะไม่รู้
เรานอนไม่หลับ ตาเรากระตุก ทั้งหมดเพราะเราร้องไห้
ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่เคยรู้เลยว่า เรารู้สึกอย่างไร

จะว่าไป วันนี้สนุกมากๆ
ไม่มีเจน ดีกว่ามีเจนอยู่ตรงนี้
มันเกือบจะดีแล้วเชียวถ้า edwin ไม่พูดถึงเจนขึ้นมา
เราไม่อยากรู้ว่าเจน message หา edwin
เราไม่อยากรู้ว่าเจนเลือกที่จะไม่คุยกับเรา
เราไม่อยากรู้
..แต่เรารู้แล้ว..

แล้วมันก็ทำให้เรารู้ว่าเรายังแคร์เขาอยู่ แคร์อยู่นั่นแหละ
ทั้งๆ ที่วันนี้เราเป็นตัวของตัวเองมาก
เราหัวเราะ เราบ้าบอ เราสนุกสนาน ไม่คาดหวังอะไร
เรามีความสุขมากจริงๆ เวลาที่เจนไม่อยู่
ทั้งๆ ที่คิดว่าเราคงจะต้องเหงาแน่ๆ
แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น
ถ้าเพียงแต่ edwin ไม่พูดขึ้นมา

ไม่อยากกลับ เพราะรู้ว่ากลับไปแล้วไม่เหมือนเดิม
จะให้นั่งคุยกับน้องเก่งกับเจนได้เหมือนเดิมได้ยังไง
ถ้ากลับไปเต้นด้วยกันอีกที่ bcb มันจะไม่เหมือนเดิม
กลับไปอ่านสมุดบันทึกปีที่แล้ว
เจนบอกว่ากลัวจะเป็นเหมือนเจนกับป๋อที่มองกันไม่ติดเหมือนเดิม
มันเกิดขึ้นแล้ว มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ
เราเสียใจมาก มากเกินกว่าที่เจนหรือเจซี่จะเข้าใจ
เราสูญเสีย
เราเสียใจ

ความง่วงนอนทำให้เราหลับๆ ตื่นๆ บนรถเมล์
ในภาวะเกือบหลับเราพยายามสะกดจิตตัวเอง
เหมือนกับเราไม่เคยรู้จักเจนมาก่อน
เราไม่เคยรู้จักกัน เรามีความสุขกับที่นี่ กับเพื่อนของเรา
ไม่เคยมีเจน ไม่เคยมีเจน ไม่เคยมีเจน
เราไม่เคยรู้จักกัน

..ทำไม่ได้..
ยังทำไม่ได้เลย

ยังไม่ยอมหายสักที

รู้อะไรไหม เรายังไม่พร้อมเลย

ที่ผ่านมาทั้งหมด มันไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลย

เจนจะกลับบ้านวันอาทิตย์นี้แล้ว

แม้ว่าจะกลับไปแค่สองอาทิตย์ แต่เรากลับรู้สึกโหวงๆ

ทั้งๆ ที่เคยคิดว่า มันอาจจะดีกว่าถ้าเราอยู่ห่างๆ เจนไว้

บางทีมิตรภาพอาจจะกลับมามั่นคงเหมือนก่อนหน้านี้

(ฉุกคิด .. มันเคยมั่นคงหรือเปล่า)

แต่เอาเข้าจริง แค่คิดว่าจะต้องไปทำงานวันอังคารโดยไม่เจอเจน

เราก็รู้สึกแย่แล้ว เหมือนชีวิตมันขาดอะไรไป

เพิ่งจะรู้ว่าการได้เจอหน้าเพื่อนเรา แม้จะทำให้เราทุกข์

แต่เราก็เป็นสุขในความทุกข์นั้นอยู่ไม่น้อย

การมีเธออยู่แม้มันจะเจ็บปวด แต่มันก็ดีกว่าการอยู่โดยไม่มีเธอ

ทำไมเราถึงเป็นเอามากขนาดนี้นะ

ทั้งๆ ที่มันก็ชัดเจนมากมายแล้วว่า

เจนไม่เคยคิดจะให้เรากลับเข้าไปอยู่ในชีวิตของเจนเลย

เมื่อคืนนี้ถ้าเจนไม่เมา เจนก็คงไม่พูดกับเรา

เรื่องการ์ดวันเกิดก็ชัดเจนมากๆ ถ้าโทโมมิไม่หยิบของขวัญออกมาให้

ถ้าเจนไม่ได้อยากถ่ายรูปกับโทโมมิ

ถ้าเราไม่ทวงถามเจนว่าทำไมไม่ถ่ายรู้กับการ์ดเราบ้าง

เจนก็คงไม่คิดจะถ่าย ทั้งหมดมันคือการเสียไมไ่ด้

ทั้งๆ ที่การ์ดใบนั้นเขียนอย่างตั้งใจ ตั้งใจจริงๆ

มันคือความสุขเวลาที่เราตั้งใจจะทำอะไรให้ใคร

แล้วก็หวังว่าเขาคงจะยินดีบ้างถ้าได้รับมัน

facebook เราอัลบั้มนั้น เจนคงไม่สนใจ

เหมือนทุกครั้งเวลาที่เรา tag รูปอะไรไป

คงได้แต่กด like ด้วยความเสียไม่ได้

รูปเก่าๆ ที่มีเรากับเจน ที่เราเอาขึ้น instagram เจนก็ไม่สนใจ

แต่กลับ like ไปแต่รูปของเจนกับเจซี่

แล้วทำไมเราต้องแคร์เธอมากมายขนาดนี้ด้วย

ทำไม

เจนไม่ได้สนใจว่าเมื่อคืนเราไปที่ไหน ดีรึเปล่า เป็นยังไง

แต่เจนอยากรู้ร้านที่โทโมมิกับมายุไป

มันชัดขนาดนี้แล้ว ทำไมเรายังติดเจนอยู่อีก

“ยังไม่เข็ดเหรอ” คำนี้ยังจำได้ แต่มันช่วยอะไรเราไหม ก็ไม่เลย

ยังยอมๆๆ ทุกอย่างเหมือนเดิม

ขอแค่ได้มีส่วนร่วมในชีวิตเธอบ้าง จะเสียเท่าไหร่ก็ยอม

แต่เธอเอ่ยปาก เราก็ยินดีช่วยทุกอย่าง

เพราะเราอยากเป็นที่เธอนึกถึง อย่างน้อยเวลาเธอมีปัญหาก็ยังดี

เห็นหน้าเธอแม้ปวดใจ แต่พอคิดว่าจะไม่ได้เห็นเธอไปสองาทิตย์

ชีวิตมันก็ว่างเปล่าพิกล

ชั่วๆ ดีๆ เธอก็ยังเป็นแรงบันดาลใจสำคัญที่ทำให้เราอยากไปทำงาน

เราอยากไปทำงานเพราะเราอยากเจอเธอนะ

ทำไมเราถึงเป็นได้มากขนาดนี้

กลับไปนั่งอ่านบันทึกเเก่าๆ แล้วอยากให้เวลาย้อนกลับไป

อยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม

อยากกอดเธอแน่นๆ

อยากบอกเธอว่าคิดถึงมาก คิดถึงจริงๆ

ความฝันเรื่องร้านกาแฟ สวนแก้วมังกร

และโรงเรียนสอนโยคะกลับมาอีกครั้ง

เรามาถึงนี่ทำไมถ้าไม่ใช่เพราะเจน

จำความรู้สึกนั้นได้ดี ตราบที่มีเธอ

อะไรฉันก็ไม่กลัว

โถ.. เด็กโง่

แต่เอาเถอะ Happy Birthday นะเจน