เป็ด

คุยกับพี่เอ๋เมื่อสองวันก่อน
เราจะทำ piece ร่วมกัน ...ฝันหวาน อีกรึเปล่า?
พี่อ๊อบบอกจะลาออก ...แปลกใจทำไม?
เมื่อเช้าสอนเด็กสนุกดี ถึงจะไม่สนุกมากก็เถอะ
ทำไมน่ะเหรอ? ขาดความมั่นใจในตัวเองไง
คิดถึงตัวเองจัง

เด็กๆ น่ารัก (ถึงจะน่าตบบ้างก็ตาม)
เราอยากเก่งกว่านี้ เราอยากทำได้ดีกว่านี้
อะไรที่พัดเรามาถึงตรงนี้ได้นะ
เราไปฮ่องกงทำไม ถ้าเราคิดว่าเราจะมาอยู่ตรงนี้
ทำอะไรอยู่ ทำอะไรอยู่
สับสน สับสน

เราโฉบไปโฉบมา เพียงเพื่อหาตัวเองให้พบ
มีร่องรอยของสิ่งนั้นสิ่งนี้อยู่เต็มไปหมด
แต่กลับปะติดปะต่อเป็นรูปร่างอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง
รัฐศาสตร์ บัลเล่ต์ ร้องเพลง เอ็นจีโอ จนสุดท้าย หนังสือ
เราเสียดายทุกอย่างที่ผ่านมา เราเสียดายที่เราไปไม่สุดสักอย่าง
พยายามยังไม่พอ หรือมันแค่ไม่ใช่ตัวเรา

คิดถึงตัวเองจัง

งานอดิเรก (นอยด์และหนาว)

ทำไมเราถึงเดินออกจากศูนย์วัฒนธรรมนะ
ทำไมเราไม่รู้สึกว่าการแสดงบนเวทีมันน่าตื่นเต้นเลย
หรือเพราะไอ้ผู้ชายพวกนี้กล้ามมันใหญ่ไป เลยขัดๆ ตาพิกล
ท่าเต้นมันก็ไม่สวย ออกจะน่าเบื่อเสียด้วยซ้ำ
อีกทั้งบรรยากาศแบบนั้น ผู้ลากมากดีทั้งหลายแหล่

กูเบื่อ!!!


เหตุผลข้อสุดท้าย ใช่ว่ามันจะมีน้ำหนักมากที่สุด หรือดูน่าฟังที่สุด
จริงๆ แล้ว มันเป็นแค่น้ำหนักมิลลิกรัมสุดท้ายที่ทำให้เค้กไม่เป็นเค้ก
มันก็แค่เพราะหันไปเห็นน้องขนมเทียนที่สวยเช้งมาเลย
แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นกะปิไปในบัดดล
อุบาทว์ตัวเองเสียจนรู้สึกว่าอึดอัดใจที่จะอยู่ในสถานที่แบบนั้น
แต่อย่างที่บอก เหตุผลข้อสุดท้าย มันก็แค่เพิ่มเติมจากที่เดิมมีอยู่แล้ว
ก็ถึงได้รู้ว่า จิตใจวุ่นวายมากมายแค่ไหน
คลื่นใต้น้ำไง ฮึ!!!

โผล่ออกมาตรงข้างนอก เจอกับพี่อรคุยกับน้องๆ อยู่
อะไรอีกล่ะ ที่ทำให้เราหลบแวบเสียประเจิดประเจ้อขนาดนั้น
พี่อรคงเห็น ก็ดีเหมือนกัน พี่อรจะได้รู้ว่าไอ้เด็กบ้านี่เพี้ยนไปขนาดไหนแล้ว
เผื่อจะเป็นห่วงน้องคนนี้เสียบ้าง
น้อยใจน่ะ ไม่มีอะไร

แล้วก็มานั่งใน Black Canyon กินอะไรสักอย่างทีแหวะมากๆ
แต่ก็กินไปจนหมดจาน เพี้ยนใหญ่แล้วเรา หาเรื่องจ่ายตังค์ชัดๆ
กินเสร็จก็จุกอยู่ที่คอ สงสัยจะลืมเคี้ยว
นั่งอ่านหนังสืออยู่ในนั้นแหละ ทำอารมณ์ให้มันปกติ
แก้ที่ต้นเหตุไม่ได้ ก็เอาหนังสือมากลบอารมณ์เหมือนทุกที
นั่งจนร้านเขาปิด เลยโซซัดโซเซออกมาเหมือนคนเมา
ทำไมอากาศมันหนาวอย่างนี้ ลมเย็นกับเม็ดฝนเล่นเอาขนลุก
มุดลงไปในรถไฟใต้ดิน รู้สึกได้ถึงความอบอุ่น
เหมือนตอนอยู่ฮ่องกง กะเพิร์ธเลยเว้ย
เจอพี่โอพระเอกสวอนเลคของเราที่ข้างล่างนั่นแหละ
อุตส่าห์ไม่อยากเจอใคแล้ว ก็เจอจนได้
รู้สึกดีขึ้นมาหน่อยที่พี่โอก็ไม่ประทับใจการแสดงวันนี้เหมือนกัน
แต่ความอดทนเขามีมากกว่าเราไง ที่นั่งดูได้แค่ 1/3 แล้วก็หนีออกมา

ไถ่ถามชีวิต และเรื่องาวต่างๆ กันสักพัก
แล้วพี่โอก็บอกว่า ชีวิตนี้มันต้องเลือกนะ
บางอย่างก็ทำได้แค่งานอดิเรกเท่านั้นล่ะ

โอเค งั้น... เราจะหายใจเป็นงานอดิเรกละกัน
ดีมั้ย... แม่ง!!!