เพี้ยง!

และแล้วก็พบคำตอบว่า ...
การเต้นมันไม่เคยพอ มันเติมเราให้เต็มไม่ได้
มันไม่ได้ตอบเราในทุกๆ อย่างที่ชีวิตเราถาม
เราจึงแล่นเรื่อยไปหา Dance Therapy
ไปหารัฐศาสตร์ ไปหางานนิตยสาร ไปหาโยคะ
ไปหาปรัชญา ไปหาองค์กรเพื่อสังคม
การทุ่มทุกอณูของชีวิตให้การเต้น
มันทำให้เรารู้สึกว่า ... มีบางสิ่งบางอย่างขาดหายไป
และนี่ ยังไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการ

แต่เมื่อเราห่างหายจากมัน
แล้วมุ่งหน้าไปสู่ทางอื่น เรากลับพบว่ามันยิ่งแย่
ความภูมิใจ แรงบันดาลใจ อะไรต่างๆ มันหายไปหมดเลย
ชีวิตเราจึงสวิงกลับมาหาการเต้นอีกครั้ง
ครั้งแล้ว ... ครั้งเล่า ...

เต้นหรือไม่เต้น
ชีวิตเลือกได้แค่นี้เหรอ
บางทีมันไม่มีอะไรที่สำเร็จรูป
เราอาจจะต้องจัดการกับส่วนผสมเอง
ปรุงรสมันให้อร่อยและถูกปาก
ปรุงการเต้น และการไม่เต้นเข้าด้วยกัน ให้ชีวิตกลมกล่อม
เป็นชีวิตแบบเฉพาะของเราคนเดียวเท่านั้น

ยังทำไม่ได้เลย

................

เจ็บเข่าอีกแล้ว
ร่างกายแก่แล้ว - มันฟ้องให้ได้ยิน
มันไม่แฟร์เลยที่เกิดมาเข่าแอ่น
แต่พรุ่งนี้เราก็จะไปเรียนบัลเล่ต์
เรียนที่ BCB ทีเฟียตชวนเราไปเรียน
เรียนที่นี่มีความสุขนะ มีความสุขมากเลย
แต่ยังไงก็อดคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ อดคิดถึงเพื่อนเก่าๆ ไม่ได้
เกือบปีแล้วที่เรียนที่นี่ เกือบปีแล้วสินะที่เรากลับมาเต้น

คนทำร้านกาแฟจะเป็นครูสอนเต้นได้มั้ย
คนทำร้านกาแฟจะเป็นนักคิดได้มั้ย
คิดแล้วเต้น อย่างที่เราเป็น
เราจะต้องสูญเสีย "ความเป็นนักเต้น" อีกไหม
กับการมาทำร้านกาแฟ
อยากให้ร้านกาแฟของเราชื่อ Dancing Coffee
แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก

เพี้ยง! หายเจ็บเข่าสักทีเถอะนะ