Lost and Found

Have you ever spent time in the storeroom?

There, things are kept and forgotten,
waiting for some day
when the owner needs them.

In the day of lost,
the inspiration I kept in the room
...is needed.

I go back,
sinking down into my own words
Then I cry.

How can time change things?

-----------------------

Confuse and Upset....my dream or my dance!!!!!
(http://www.bangkokcity.com/ 18/01/05)

Seems that to adapt to the new place is the most difficult thing in my life. As a dancer, I know that in the rehearsal I should not just sit on the floor, waiting for my que. I should keep myself warmed all the time and practise what I haven't got it. I used to do that before I came to this damn school.

At the beginning of the semester I still continued doing like that, but now, in Winter term, I've learnt the jealousy and the Mun-Sai thing from my shit classmates and that make me so afraid of being hate, so I just sat in the today's rehearsal, like everyone else.

What happened? Teacher shouted at us. I was so upset because the very teacher used to praise me that I was a responsible girl. What should I choose?... being hate by classmates, or being blamed by the teachers.

I hate Hong Kong as it makes me lose myself, lose of my confidence, and, most importantly, lose of my self-esteem. What should I do? Go home?

I'm so homesick. Thailand is not a place to study dancing, I know this fact very well. But, is Hong Kong the right place? I'm afraid that wherever in the world is like this.

How can I survive in the competitive world of dance?

Is it a real dream of mine?

I'm still dreaming of working in a world of books.

---------------------------

A great choreographer
(http://www.bangkokcity.com/ 22/01/05)

After one week of the Winter Term, which had the guest teacher and the oversea choreographer coming, I am not confused as much as I was.

Working with this guy, Weyne Eagling, is such a wonderful experience. He is so nice. He is a really great choreographer. Although he is very well-known, he has never showed that.

He respects everyone whoever they are ...teachers, dean of dance, or ordinary dancers like me. Once he shouted at us, he immediatly said he was sorry and didn't mean it. How gentle he was.

I learn that a person who always respect others is respectful. A really great person always behave like this, I believe. Why can't I? I promise myself that... the more fame I'll have gained (if I've got it), the more gentle I'll become.

I learn through the rehearsal. I observe how he works, how he thinks, and how he can be so calm. He is my new inspiration. He helps me know myself that I still have much energy hiding in my heart, and that will be my support to go on in the dance.

Maybe the answer of my confusion is HongKong. Such environment surrounded by those damn people is weakening my dream, lessening my motivation, and increasing laziness in me.

It may be a poison of my life.

Yet, I'll take this hell opportunity, challenging my endurance, in order to grow up. Yes, I can.

---------------------------

My damn classmates
(http://www.bangkokcity.com/ 25/01/05)

My damn classmates were so indifferent. They couldn't notice the choreographer mood. Today he shouted at us again. This was the 2nd time. That meant he couldn't bear anymore.

However, he calmed down uncredibly quickly. Such a manner!!!!!

It made me think of when I worked with Marcia Haydee and Ismael Ivo, the famous choregrapers and ever greatest dancers. Nothing is the same. Here, there's no atmosphere of PROFESSIONAL at all.

I was upset. However, I tried to learn how the choreographer, Wayne Eagling, keep his temper low. I think I can learn something from this situation.

---------------------------

people here
(http://www.bangkokcity.com/ 26/01/05)

The reherasal is getting more and more serious, as well as more and more tired. I feel bad. I think I make my parter becomes more tired than he should be. I didn't mean it. I felt sorry.

The problem is, again, language. I feel it's very difficult to work with people here. But I'm not sure whether it is a common communication problem, or, actually, it's because...

I'm such a foul being.

I feel I'm divided.

We, the partner and I, were out of sync. He didn't tell me what I did wrongly, or did anything that made the choreography more difficult.

I wish I could dance with new boys who started the pas de deux class at the same time with me. My partner has many more experiences than me. He always think it's me who makes things worse. Actually, it maybe himself.

However, there's a fact that people never blame themselves. They always blame others. Me as well.

But to say that it is my fault again and again does weaken my self-esteem. Feeling that I'm the most wicked part of the production is unavoidable. I hate Hong Kong since it made me hate Chinese people. They are so mean, unfriendly, rough, and rude. I hate them.

....Is it actually my fault?....
....Is the root of such problems actually lying on me?....

-- WONDER --

---------------------------

my dance
(http://www.bangkokcity.com/ 27/01/05)

Today is a smoky day for me. I woke up in the morning with the thought that I'd skip my breakfast and slept longer. But I knew I couldn't.

I had to start my machine with some food or else I wouldn't be able to dance. Then I found that, breakfast didn't help me any.

I came to the morning class with a sleepy brain which was still dreaming on the bed.

However, I did try extremely hard to ignore it and did what I had to do the best. But luck seemed to put me on its opposite site.

How terribly do you feel when you try to do something very hard, but no one seems to acknowledge?

How painful is your heart when you feel you've done something very well, but it turns out that...not good enough...?

This is life, isn't it? I need to understand and accept.

**********************

The rehearsal was better than yesterday. The thing that was going worse was my feet. They denied to do what my heart wanted them to do. They didn't want to be ..en pointe.. anymore.

They rebelled. They are hurt. I knew very well.

Wasn't it me that had to be patient, and fight with myself?

Cause there's a thing called a responsibility of the dancer, saying the we couldn't take pointe shoes off until the time was up. It's awful.

---------------------------

Back home.
http://www.bangkokcity.com/ 12/05/05)

Now back to my country. Back to where I am belonged. Only a few months past. But it seemes to so long time ago. I'm glad that I decided to leave. Now I have my modern and jazz classes. Other than just ballet class.

I have Mr.Long. I have my two dearest sisters - P'Ae and P' Orn. I have my friends back - preaw, kaew, tung, nan...... Only that I don't have P'Siri, the one who taught me with his whole heart.

The Dance Day has just passed. I felt so great. I was involved in ballet, contemporary, and broadway piece. Much more that when I was in Hong Kong, right?

I liked the underware lady in the locket house. It was Long's contemporary piece. It was the last show on the Dance Day. I danced to bring the performance to an end. How important I was.

---------------------------

ผ่านมาแล้ว 3 ปี
(http://www.bangkokcity.com/ 09/08/07)

ครั้งหนึ่งในต่างแดน ที่นี่เคยเป็นที่หลบภัย ครั้งนั้น แม้เจ็บปวด ท้อแท้ ร้องไห้มากมาย หากความหวังก็ยังไม่เคยหมดลง ผ่านมาแล้ว 3 ปีสินะ วันนี้ เหมือนเดินหลงทาง เดินเข้าป่าลึกเข้าไป ลึกเข้าไปทุกที หาทางออกไม่ได้ หาความฝันไม่พบ เลยเลิกฝันไปเสียเฉยๆ คงไม่มีทางอีกแล้ว ที่เราจะเป็นไปอย่างที่เคยตั้งใจ

กลับบ้านมาทำไม จนวันนี้ยังถามตัวเองไม่เลิก ประสบการณ์หลายต่อหลายครั้งสอนว่า ไม่ต้องกังวลกับการตัดสินใจ เพราะไม่ว่าจะตัดสินใจเช่นไร ผลสุดท้าย เราก็จะต้องเสียใจอยู่ดี เราเลยหันกลับ ทิ้งถนนที่ถางครึ่งๆกลางๆไว้เบื้องหลัง เพราะเชื่อว่า อีกทางที่เลือกเดิน น่าจะทำให้เราเสียใจน้อยกว่า จนวันนี้ ถึงรู้ถึงเข้าใจความโง่เง่าของตัวเอง ทางเส้นนั้น ถูกกาลเวลาฝังกลบไปเรียบร้อยแล้ว ต้องร้องไห้ให้ความโง่งม ต้องนั่งสมน้ำหน้าตัวเองที่ไร้ความอดทน

ก่อนไป APA เราภาคภูมิกับเสียงที่ดังก้องหูเราว่า I believe that you can be one of the best in the world. Just keep working and enjoy your artistic life.

พอไปเรียนที่ APA แล้ว ครูก็บอกเราอีกว่า You can be the top student here, by the time you graduate.

แล้วเราจะจำคำพูดเหล่านั้นมาหลอกหลอนตัวเราเองทำไมนะ ในเมื่อขณะนี้ เราห่างไกลออกมาทุกทีๆ เขียนถึงเรื่องนี้ทีไร เป็นต้องร้องไห้ ไม่มีอีกแล้วล่ะ ไม่มีวันอีกแล้ว เวลาไม่คอยท่า ความฝันไม่คอยใคร การเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง มันดูเลือนลางเหลือเกิน ไร้การสนับสนุนจากใครๆ ด้วยเหตุผลว่าเราโตแล้ว คลื่นลูกใหม่ไล่หลังตามมาไม่ขาดสาย

แรงบันดาลใจที่เคยจุดประกายเราเมื่อ 4-5 ปีก่อน บัดนี้ ไม่มีอะไรเหลือเลย แม้แต่จะดูแลรูปร่างให้เหมาะสมกับอาชีพ เรายังทำไม่ได้ แม้แต่ตัวเอง ยังควบคุมไม่สำเร็จ ไม่ต้องพูดถึงความฝันที่ยังไปไม่ถึง ถ้าทำได้ เราอยากกลับไปอยู่ในช่วงเวลานั้นอีกครั้ง เป็นอีกครั้งที่เราร่ำร้องหาเขาเหล่านั้น

พี่ศิริ พี่คงจะไม่รู้ว่าพี่ทำให้เด็กคนนึงภูมิใจในตัวเองขนาดไหน

พี่อร พี่อรบอกว่า คนมีวินัยอย่างเธอ จะทำอะไรก็สำเร็จ แต่พี่อรคะ ตอนนี้คนคนนี้ ไม่มีแรงใจจะบังคับตัวเองอีกแล้ว

Stella Lou si ... I miss you so much. I remember the day you asked me what happened to me. You made my living in Hong Kong not so lonely. I remember the way you looked at me. I remember how much you cared for me. You were the only guardian for the girl who were away from home. But I just paid you back by running away from you. It was a horrible mistake. Lou si, I MISS YOU...

Anna Lou si...I miss you so much too. You knew how I felt and you cared. Thank you very much for caring for me.

เมื่อไหร่หนอ อดีตที่สวยงามจะเลิกหลอกหลอนเรา เมื่อไหร่หนอ ที่เราพร้อมจะเริ่มใหม่ เมื่อไหร่กัน

---------------------------

That was the last post in Bangkokcity

Time has passed.
Dreams are gone.
How dare the time changing me?

เราคือใคร

เราคือใคร
ต้นไม้ตรงระเบียงที่ฉันนั่งมองมันก็คงตอบไม่ได้

คนบางคนค้นพบหน้าที่ของชีวิตตั้งแต่ยังเล็กๆ
คนบางคนแม้เข้าวัยเกษียณแล้วก็ยังหาไม่เจอ
คนบางคนพบแล้วพบอีก พบอะไรที่ไม่เคยเหมือนเดิม
พบมากมายจนสุดท้าย สับสนไปหมด
เราเป็นคนแบบหลังสุด

หน้าที่ของแต่ละชีวิตมีอย่างเดียวหรือเปล่า
เมื่อความชอบมีมากกว่าหนึ่งอย่าง
เราจะบริหาร หรือประนีประนอมกับมันอย่างไร

ไม่ได้เต้นมาเดือนกว่าแล้ว ชีวิตมีความสุขดี
ไม่ได้ขาดอะไร แต่คิดวันข้างหน้าต่อไปไม่ออก
ตอนนี้เริ่มอยากหางานประจำทำ
แต่ก็ยังไม่ค่อยสะดวกเพราะขายังหักอยู่

อยากทำงานหนังสือ แต่ก็อยากเต้น
เพราะการได้อยู่บนเวทีคือความรู้สึกพิเศษสุด
ในขณะที่การได้ลองไปทำงานหนังสือ
ด้วยการดึงศักยภาพทั้งหมดที่เรามีออกมาใช้
มันทำให้เรารู้สึกว่าโลกที่เรายืนอยู่มันช่างน่าค้นหา

เป็นช่วงชีวิตที่สับสนมึนงงที่สุดอีกครั้งหนึ่ง
โต๊ะที่นั่งทำงานอยู่นี้ มีทั้งหนังสือมากมาย
แล้วก็รูปเมื่อตอนแสดงอัดขยายวางตั้งอยู่

นั่งมองมันแล้วถามตัวเอง
เราคือใคร

เมื่อต้อง "นั่งเฉยๆ" ต่อไปอีกหนึ่งเดือน

เรื่องเต้นบัลเล่ต์เหรอ หยุดคิดได้เลย
เดือนสิงหาคม เราไม่ได้หวัง 100% ว่าเราจะได้กลับไป
ใครๆบอกว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆ
แต่ทำไมยิ่งวัน เรายิ่งรู้สึกหวั่นใจมากขึ้นทุกที

ยิ่งเดือนนี้ ที่ไม่มีอะไรมาช่วยเรา
ให้ทำเป็น "ลืมๆมันไป" ได้
มันไม่ใช่เรื่องสนุก
มันไม่เหมือนกับเดือนที่แล้ว
มันคงจะแย่กว่านั้นมากๆ
เมื่อไม่มีอะไรทำ
เมื่อรู้สึกว่าตัวเองไม่มีประโยชน์
เมื่อเราทำอะไรที่เราอยากทำไม่ได้เลย


จริงๆแล้ว
มันคือการพิสูจน์ตัวเราเองมากกว่า
ว่า จิตใจเราเข้มแข็งได้แค่ไหน

ถามว่า...กลัวไหม
กลัวจับใจเลย
แต่หน้าครูติ๊บกับพี่เอ๋ที่โผล่มาเมื่อวาน
ช่วยคลายความกังวลเราไปได้มากทีเดียว
แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะหายกลัว


เดือนที่แล้ว เราเก็บเอาความจริงใส่ในเฝือกเอาไว้
อะไรๆก็ดูลงตัว เมื่อเรามีเวลาที่จะทุ่มเทให้กับ a day
โดยที่ไม่ต้องไปวิตกกังวลอะไรถึง dance centre เลย
แล้วก็ไม่ต้องไปห่วงอะไรเรื่องที่จะต้องไปซ้อมอีกด้วย
เพราะอย่างไรเสีย ก็ทำอะไรไม่ได้เลยอยู่ดี


แต่ตอนนี้ เราเอาเฝือกออกมาสู่โลกความเป็นจริงแล้ว
มันก็ทำให้เราตระหนักว่า
การอยู่นิ่งๆ มันยากกว่าที่คิด
เราไม่เคยกล้าที่จะอยู่นิ่งๆ
เรากลัวการถอยหลัง และการถูกลืม


ได้ข่าวว่าน้องพิมกับกุ๊กกี้กลับมาเรียนแล้ว
มะโฮคงไม่เหงา ฟ้าใสก็ไปเรียนปกติ
ส่วนนักเรียนเรา
เจ้าเด็กน้อยอิเซ่กำลังจะไปเมืองจีน
เพ เพ้นท์ และปันปัน เต้นเหมือนไร้หลัก
แล้ว Alifia น้ำขิง และจูจู ล่ะจะเป็นอย่างไร
ถึงจะไม่ชอบสอน
แต่เด็กๆพวกนั้นเขาเป็นนักเรียนของเราแล้ว


ยิ่งเจ้าตัวน้อยๆทั้งหลาย
น้องเมริกา น้องคูณ น้องตวง น้องหลิน กับเจ้าTasneem
จะรอครูกลับไปรึเปล่าลูก
หลายเดือนผ่านไป หนูคงโตมาก
ความทรงจำ และความสนิทใจของเด็กๆสั้นเสมอ
ไม่รู้ทำไมครูถึงรู้สึกว่า หนูกำลังจะห่างจากครูไปเรื่อยๆ


ตอนนี้มันเหมือนกับว่าเราหลุดออกมาจากโลกหนึ่ง
แต่เรายังกลับเข้าไปในชีวิตของเราไม่ได้
เลยยังคงพยายามจะยื้อยุด ฉุดรั้งบางสิ่งบางอย่างอยู่
บางอย่างที่เอื้อเฟื้อที่พักพิงให้เราอยู่เพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น
เมื่อถึงเวลาต้องไป เราก็ต้องไป
เพราะทุกอย่างต้องดำเนินต่อไปตามวิถีของมัน
ทำไมมันเศร้าอย่างนี้หนอ