มันคือความท้อรึเปล่านะ
เรารู้สึกว่าเราเบื่อ เบื่อมาก
ไม่ได้ต้องการกำลังใจจากใครด้วย
เราเบื่อๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่อยากทำแล้ว
เป็นเพราะเราไม่ได้ชอบมันจริงๆ หรือเปล่า
ไม่อยากทำอะไรแล้ว
หนีเข้าป่าได้มั้ย

ไม่มีป่าให้หนีเข้าไปแล้ว

ชีวิตเหี้ยๆ เอ๊ย

ไม่มีชื่อ

ยังไงดีล่ะ เสี้ยว

เหนื่อยมั้ย
เหนื่อยว่ะ

กลัวมั้ย
กลัวโคตร

แล้วสู้มั้ย
ก็ต้องสู้สิวะ
มาถึงขนาดนี้แล้ว

ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วเราชอบหรือไม่ชอบงานแบบนี้
แต่ตอนนี้รับมาทำก็ต้องทำให้ดีที่สุด
ธงตอนนี้ใช้ได้ ได้ผ้าธงมาแล้ว
แต่ตัวเองสิจะเต้นได้ดีหรือเปล่ายังไม่รู้เลย
ควรขอให้พี่เอ๋ช่วยหรือเปล่า ก็ยังตอบไม่ได้

**************

อยากหนีขึ้นเหนือ
แต่ก็คิดว่าตัวเองอยากจะเต้น
อยากมีชีวิตเรียบง่ายๆ บ้านๆ
แต่การที่จะ "ต้องเต้น" มันไปด้วยกันไม่ได้
ตอบโจทย์ข้อนี้ให้ชีวิตตัวเองไม่ได้เลย
มันเครียดและท้อ
แต่ไม่ได้ต้องการให้ใครมาแนะนำ
อยากคิดเอง แต่คิดไม่ออก

เบื่อสังคมกรุงเทพฯ เบื่อสังคมการเต้น
มันก็ทุนนิยมเหมือนกันหมดนั่นแหละ
เราเซ็ง มันเหมือนว่ายๆ วนๆ อยู่ในอ่าง
เพียงเพื่อที่จะกระโดดไปอ่างที่ใหญ่กว่า
แล้วก็ไม่รู้เลยว่า
ถ้าเรากระโดดออกนอกอ่าง
เราจะคิดถึงชีวิตแบบเดิมๆ นี้มั้ยหนอ

******************

เคยรู้สึกว่าการเต้นมันเป็น "การเชื่อมโยง"
แต่ตอนนี้มันไม่ feel อะไรเลย
มันเกี่ยวกับสังคม ใช่ มันเกี่ยวกับสังคม
สังคมเต้นในเมืองไทยมันเล็กเกินไป
ที่จะให้คนที่คิดต่างอยู่ร่วม และมีที่ยืนอย่างสง่า
ถ้าคุณไม่ไปเมืองนอก คุณก็ไม่ต้องอยู่ในวงการ
ก็ออกไปเลยไป ไสหัวเข้าป่าไป