มีดราม่าอยู่สามเรื่องใหญ่ๆ ในชีวิต
สองเรื่องแรกจบแบบแสนเศร้า
ทำให้มีเรื่องที่สามตามมา
และเรื่องที่สามนี้ก็ดำเนินเรื่องไปอย่างเศร้าๆ
และชักจะเศร้ามากขึ้นทุกทีๆ
แล้วมันก็เปลี่ยนตัวเราให้กลายเป็นคนเศร้าๆ
เศร้ามากขึ้นทุกวันๆ
จนลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้เราเคยเป็นอย่างไร
จนกระทั่งเพื่อนเก่าแก่ของเรากระตุกเตือนขึ้นมา
เราถึงจำได้อีกครั้ง
และได้ย้อนกลับไปทบทวนความเป็นตัวเรา
ในวันที่ยังไม่มีดราม่าในชีวิต
ว่ามันเป็นอย่างไร
ขอบคุณมากๆ เลยเบสต์
ความพยายามไม่การันตีความสำเร็จเสมอไป
แต่นั่นก็อยู่ที่ว่าเรานิยามความสำเร็จของเราคืออะไร
มันเศร้า ถ้าเรากำหนดจุดหมายปลายทางที่จะไปให้ถึงด้วยคำตัดสินของคนอื่น
เรามีสิทธิที่จะวิ่งไปถึงท่าเรือได้ถ้าเราพยายาม
แต่โอกาสที่จะได้ขึ้นเรือนั้น บางทีไม่ได้ขึ้นอยู่กับเรา
กำหนดจุดหมายออยู่ที่ท่าเรือ หรืออยู่ที่เรือนั่นแหละประเด็น
จึงรู้สึกล้มเหลวตลอดเวลา เพราะว่าเราอยากขึ้นเรือ
การขึ้นเรือคือความสำเร็จ แต่คนที่จะตัดสินว่าให้หรือไม่ใหขึ้น
ไม่ได้อยู่ที่เราเลย ไม่ว่าเราจะพยายามแค่ไหนก็ตาม
สุดท้ายไดเรคเตอร์ หรือคอรีโอกราฟเฟอร์ก็ไม่ได้อยู่กับเราไปตลอดชีวิต
เราเองต่างหากที่จะต้องอยู่กับตัวเองต่อไป
เรากลับประเทศไทย พวกเขาตามเรากลับไปด้วยหรือเปล่า ก็เปล่า
แล้วเราจะแคร์ทำไมกับความชอบหรือไม่ชอบของพวกเขา
แคร์ที่ตัวเราดีกว่า ว่าเราทำได้ดีแค่ไหน เรียนรู้ได้มากแค่ไหน
จะว่าไปมันก็ดีตรงที่มันทำให้เรากลับมาถามตัวเราเองว่า
เราวัดความสำเร็จของชีวิตที่ตรงไหน
เรามองชีวิตของเราดำเนินต่อไปอย่างไร
เต้นเพื่ออะไร เพื่อให้เขาชอบ หรือเพื่อให้เราได้คำตอบอะไรบางอย่างกับชีวิต
แล้วชีวิตเราถามอะไรล่ะ
โยคะ และปรัชญา ดึงเรากลับไปสู่คำถามนี้เสมอ
แต่คำตอบที่ได้มันไม่สอดคล้องกับความฝันของเราในขณะนี้
จำได้ว่าประมาณเดือนที่แล้วก็ถามคำถามประมาณนี้
แต่ตอนนี้เหมือนกับว่ามันมีคำตอบมาลางๆ แล้วว่า
สุดท้ายมันก็ไปสู่จุดหมายเดียวกัน คำตอบเดียวกัน
ค้นหาความจริงให้คำตอบ และถามคำถามให้ถูกคำถาม
กำหนดความสำเร็จของชีวิตให้อยู่กับเรา
ชีวิตเราจะสำเร็จหรือไม่ อยู่ที่เรานิยามจุดหมายปลายทาง
..ชอบจัง..
