เคว้งๆ เว้งว้าง
คว้าความว่างตรงหว่างฝัน
มืดมิดในความคิดอนันต์
เมามายคืนวันผ่านชีวิต

ติดกรอบแสวงหา
บนมรรคาที่ต่างยึดติด
ขอบเขตความรักและความคิด
ปิดลับดำมิดอยู่อย่างนั้น

บางครา .. หลับตาตื่น
บางคืน .. ลืมตาฝัน
เมื่อสองฟากเคลื่อนจากกัน
จึงตกอยู่หว่างคืนวันเช่นนี้

เงี่ยฟังเสียงสะท้อน
อาจมีเสียงเว้าวอนริบหรี่
หากความเงียบยังปกคลุมตรงนี้
กดกอดความรู้สึกที่มี, พันธนาการ

แต่เพราะความรัก มีความรั้น
ตำนานความฝันจึงถูกเล่าขาน
สุดเขตกฏเกณฑ์คือจินตนาการ
หากผู้เล่านิทานมักเดียวดาย

ที่สุดขอบความฝัน
เรื่องราวร้อยพันจะสูญหาย
เพียรสร้างเพียรทำไม่เว้นวาย
จะมลายเมื่อยามลืมตา

นิทานเรื่องยาวเริงร่าย
บอกเล่างมงายอย่าถือสา
เมื่ออ่อนล้ายามสิ้นศรัทธา
มีหวังไหมว่าจะได้กลับคืน

เหนื่อยแล้วสิใจเจ้า
ยิ้มเก่าๆ จึงฝืดฝืน
บนสองเท้าที่ยังหยัดยืน
ทรนงเต็มกลืนแล้วใช่ไหม

ใจเอย ... ตรงรอยบากของเส้นทาง
โดดเดี่ยวอ้างว้างกว่าครั้งไหน
ลืมเสีย ลืมตา หรือบ้าต่อไป
หรือยอมรับเงียบๆ ในใจว่า .. ยอมแพ้ .. ?

...........

ไม่มีการทำงานไหนๆ ที่มีปัญหา
ตอนนี้ปัญหาเกิดขึ้น ... ความไม่มั่นคง งานที่รัก แต่เลี้ยงชีวิตไม่ได้
สิ่งที่ทำให้เรายังอยู่ตรงนี้คือเพื่อน
ที่ทำให้จุดที่เรายืนอยู่นี้มีความหมายคุ้มค่าที่จะอดทน
เมื่อเพื่อนยืนอยู่ เราก็จะยืนหยัด
แต่เมื่อเพื่อนทำท่าจะถอยห่าง แล้วเราล่ะ ทำอย่างไร

Tell me I'm not alone, dear.

ทางเส้นเดียวที่เรากำลังเดินอยู่นั้น ดีที่ไม่ได้เดินคนเดียว ดีที่มีแก

มีความเหนื่อย
มีความอิจฉา ก่อตัวบางๆ
สยบกลบอำนาจเลวทรามของมันลง
ด้วยการพยายามมากขึ้น และมากขึ้น
เราต้องทำให้ได้ เมื่อเขาทำได้ เราต้องทำได้
แต่ดูเหมือนโอกาสยังมาไม่ถึง
เวลานี้ไม่ใช่ของเรา
รอคอยต่อไป พยายามต่อไป

เพื่อน ... คำคำนี้สำคัญเป็นอย่างยิ่ง
เพราะ ..เพื่อน.. ทำให้เรายังมีกำลังที่จะก้าวต่อไป
เพื่อน ... ที่ทำให้เรารุ้ว่า
บนเส้นทางนี้ เราไม่ได้เดินอยู่เดียวดาย
หาก ..เพื่อน.. ยังร่วมสุขร่วมเศร้าไปด้วยกัน
เพื่อน ... ที่เพิ่งเจอ หากเหมือนรู้จักมานาน
เป็น ..เพื่อน.. ของชีวิต ของความรู้สึก

ถ้าไม่รักเพื่อน เราคงไม่ทำอะไรหลายๆ อย่างให้ขนาดนี้
รักนี่คือรักจริงๆ แบบว่าไม่รู้ทำไมถึงรักด้วย
เมื่อเพื่อนทำได้ดี แน่นอนว่าเราชื่นชม
แต่ก็เพียงอยากให้เราทำได้บ้าง
บนเส้นทางที่เราเดินไปร่วมกัน
อย่าทิ้งเราไว้เบื้องหลังเลย
เราจะพยายามยิ่งขึ้น
เราจะตาม ..เพื่อน.. ให้ทัน







13/06/11

ฉันคงจะโกหกถ้าฉันจะบอกว่า

ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน 

เพราะว่าจริงๆ แล้วฉันรู้อยู่เต็มอกว่า

ความรู้สึกแย่ที่มันเกิดขึั้นกับฉันตอนนี้เนี่ย 

มันเป็นเพราะความอิจฉา เป็นเพราะความอิจฉาจริงๆ

ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะดีใจ หรือควรจะเสียใจ

ที่ฉันเจอกับความอิจฉาอย่างนี้อีกครั้งหนึ่ง

มันอาจจะดีตรงที่ว่า อย่างน้อยๆ ฉันก็กลับมาเป็นคนที่ ..

ใฝ่ฝัน อยากจะเป็นในสิ่งที่ฉันเคยอยากจะเป็นอีกหนึ่งครั้ง

แต่มันไม่มีตรงที่มันทำให้ฉันมีความสุขน้อยลง

กับการทำในสิ่งที่ฉันฝันที่จะทำมัน