เพราะเธอไม่ให้ฉันหันไปมองเธอเวลาที่เราเดินด้วยกัน
เพราะเธอไม่อยากให้ฉันเดินอยู่ข้างๆ
เธอจะเดินไปข้างหน้า ไม่ก็เดินอยู่ข้างหลัง
เพราะเราไม่มีแม้แต่เรื่องจะคุยกัน แทบจะไม่เหลือความเป็นเพื่อน
แล้วจะให้ฉัน feel เธอในตอนเต้นได้อย่างไร

คิดถึงนะ คิดถึงที่สุดเลย
ถึงแม้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันทุกวัน แต่ฉันก็คิดถึงเธอเหลือเกิน
เธอ ...หายไป

ตกอยู่ท่ามกลางความึนงงอย่างแท้จริง
เกิดอะไรขึ้นกันแน่ระหว่างเรากับเจน
มันเกิดขึ้นเพราะอะไร มันมาสู่จุดจุดเพราะอะไร
รู้สึกเหมือนโดนทำร้าย ... น่าแปลก รู้สึกเหมือนคนอกหัก
เพื่อน ... ที่พูดด้วยไมไ่ด้ทุกเรื่อง
เพื่อน ... ที่ต้องการอยู่ในโลกส่วนตัวตลอดเวลา
เพื่อน ... ที่ไม่เหมือนเพื่อน
เพื่อน ... ที่ยิ่งใกล้กลับยิ่งไกล
คุยกันนับคำได้

เสียใจทุกครั้งที่เจนไปไหนแล้วไม่ชวน
แอบน้อยใจ แล้วก็ร้องไห้อยู่คนเดียวตลอด
เพื่อนที่เราเคยมี มันไม่มีอีกแล้ว
ข้ออ้างของเธอคือ ... เรามาทำงาน
แล้วไงล่ะ มาทำงานแล้วความเป็นเพื่อนมันต้องจบเหรอ
มาทำงานแล้วต้องเขี่ยเราทิ้งจากชีวิตเธอเหรอ

เจ็บเหี้ยๆ!!!

อาจจะเป็นเพราะถุงเท้า หรือไม่ก็เป็นเพราะตัวเราเอง
หรือไม่ก็เป็นเพราะทั้งสองอย่าง
รู้สึกเต้นได้ไม่สุด ไม่เต็มที่ เพราะว่ามันลื่น
โมโหตัวเอง แต่เราก็จะทำต่อไป
จะทำให้ดีที่สุด จะไม่ลืมว่าเรามาที่นี่เพื่ออะไร
และเราจะกลับไปในรูปการณ์อย่างไร
อยู่ที่นี่แพ้ไม่ได้ ต้องเดินต่อไปข้างหน้าอย่างเดียว
จะเดินกับเพื่อนหรือเดินคนเดียวก็ไม่สำคัญ
อย่าหยุดเดินละกัน

เอาล่ะ เขียนอะไรดี

วันนี้เต้นวันแรก โมเดิร์นคลาสตั้งแต่เช้า
ทำได้ดีกว่าเมื่อครั้งที่มาออดิชั่น
เหมือนรู้มากขึ้นว่าจะต้องเจออะไร
energy ในห้องดูไม่ค่อยเป็นมิตรนัก
ดูยังเกร็งๆ คงเพราะเรายังใหม่ต่อกัน
(รวมถึงฉันกับเธอด้วยรึเปล่าเจน)

โดยรวมๆ แล้วไม่แย่มาก
แต่คาดหวังตัวเองมากกว่านี้เยอะมาก
เชื่อว่ามันจะต้องดีขึ้น
เราจะไหว เราจะต้องไหว

หลังคลาสตอนเช้าเราไปกินข้าวกัน ความรู้สึกตอนนี้คือ ..
เหมือนเพิ่งจะได้รู้จักกันหลังจากที่เห็นแต่ละคนเต้น
ใช่สินะ

ตอนบ่าย Ms.Liong คุยเรื่องการแสดงที่กำลังจะทำ
ทำ project แบบเต็มรูปแบบมากๆ
มี research อะไรเรียบร้อย
แล้วก็ให้ซ้อมต่อ ต่อท่าหน่อยนึง

หลังจากนั้นไปกินเบียร์ เรื่องมันเกิดตอนนี้แหละ
เราไปที่ร้านประจำของ arts fission กัน
เจนบอกออกมาแล้วว่า .. เจนมี bf แล้ว
ทั้งๆ ที่เรารู้นะ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้ยินเจนพูด
long distance relationship ... เธอว่าอย่างนั้น
เธอโทร.หาน้องทุกวัน อยู่ในห้องเรา
เราควรรู้สึกยังไงนะ
ควรรู้สึกยังไง
จะทนได้ถึงสักเท่าไหร่
คงจะถึงวันหนึ่งที่มันชา ... ชาไปเอง
จะไม่ให้เราเศร้าได้ยังไง

ทำไมฟังเพลงเศร้าจังเลยเดี๋ยวนี้ .. เธอถาม
มันก็เพราะเธอไม่ใช่เหรอ?