พอดิ้นรนจะหาทางไปต่อถึงจำได้ว่า อ๋อ ความรู้สึกมันแย่อย่างนี้นี่เอง
มันเห็นแต่คำว่าเป็นไปไม่ได้ลอยเต็มไปหมดเลย
ถึงเพิ่งนึกออกว่าเมื่อ Arts Fission ตอบแล้ว เราถึงรู้สึกว่ามันสว่างไสว
จำได้แล้วว่าทำไมเราถึงรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ เราถึงเลิกฝัน เลิกคิดไปเลย
การสู้คนเดียวมันเหนื่อยอย่างนี้นี่เอง
แรงบ้ามันหายไป หายไปหมดเลย
การจะไปให้ถึงเมืองนอกทำไมมันยากอย่างนี้หนอ
ยิ่งการจะฝันให้ไปถึงตรงนั้น มันยิ่งทำได้ยากยิ่งกว่า
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อต้องไปคนเดียว
มันว่างเปล่าจนต้องร้องไห้เอาความว่างเปล่าออกมา
บอกตัวเองซ้ำๆ ในหัวว่าต้องไปต่อ
แต่จะไปยังไงล่ะ จะไปถึงตรงนั้นยังไง
เหงามากๆ เหงาสุดๆ คิดถึงเจซี่ อยากให้เจซี่กอด
คิดถึงเจน อยากให้เจนบอกว่ามันเป็นไปได้
อยากให้เพื่อนบอกเราว่า ไปด้วยกัน
เราจะเชื่อตราบที่อีกคนยังเชื่อ
ไปด้วยกัน ไปด้วยกัน
ตราบที่ความฝันยังคงดิ้นพล่าน
และศรัทธานั้นยังเป็นของเรา
ฉันกระโดดข้ามทะเลมา
และตอนนี้ฉันจะต้องปีนภูเขาแอลป์
ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน
แต่ฉันก็ไม่เห็นความเป็นไปได้เลยถึงการไปต่อข้างหน้า
นึกถึงคำพูดคำพูดหนึ่ง
คนที่ล้มเหลว คือคนที่หันหลังกลับ
โดยไม่สำเหนียกว่า ตัวเองอยู่ใกล้จุดหมายแค่ไหนแล้ว
แต่การที่เห็นความเป็นไปไม่ได้รอบตัวขนาดนี้
วูบหนึ่งจึงคิดไปถึงความฝันเรียบๆ อีกอันที่มีคู่ขนานกันมา
..ฝันคู่ขนาน.. เพราะดีเหมือนกัน
ต้นไม้ โยคะ หนังสือ กาแฟ สวนแก้วมังกร บ้านต่างจังหวัด
..โอย ฉันเหนื่อย
:'(
น้ำตาที่ไหลเธอไม่เห็น
เพราะเธอปล่อยให้ฉันเดินคนเดียว
ทางเส้นนี้ คนไม่เข้มแข็งเดินไม่ไหวจริงๆ
ไม่ไหวจริงๆ
รู้สึกเหมือนกำลังเดินขึ้นเขา
เหนื่อย แต่ก็ต้องไป ไม่งั้นก็ต้องเดินลง
ไม่อยากลง เพราะตอนขึ้นมันเหนื่อย
สิ่งหนึ่งที่ทำให้ก้าวต่อไปได้เรื่อยๆ ก็คือความเชื่อ
มองไม่เห็นหรอกบนนั้น จากมุมล่างมันมองไม่เห็นหรอก
มีแค่ความเชื่อเท่านั้น เชื่อว่าบนนั้นต้องมี
มีสิ่งที่ฝัน มีสิ่งที่มองหา
ถ้ามีเพื่อนเดินด้วยกันเหมือนแต่ก่อนก็คงดี
หรือจริงๆ แล้วเราก็ยังคงเดินด้วยกัน
เพียงแต่ว่า ไม่ได้เดินจูงมือกันแค่นั้นเอง
หรือว่า .. เราอยู่กันที่เขาคนละลูกเสียแล้ว
เราจึงมองไม่เห็นกัน
