first chapter in Singapore

Here I'm in Singapore.
Bound and blinded.
Anyways, I'm strong enough, I know.
I am, and I will.

The first night at the airport was so terrible.
But it had passed anyway.
As I always try to think, everything has to pass.
No matter how hard, how bad it is,
it will definitely pass in some point of the time.
But in my though I heard myself murmuring..
I'm OK as long as you're here with me.

Then we move to the 'house'.
Now it's a house, but I hope it will be home one day.
Hahaha... yeah what I'm trying to say is... your heart is my home.
It's quite small. I tried to settle everything and make it home.. without you.
As what I just said, I'm strong!!!

However, we are still under the same roof.
You share some part of my room which is my pleasure.

One thing ... ยิ่งใกล้ ยิ่งไกล
It's like we have less topic to talk to each other.
I don't like it this way at all.
Last night, you were in my room.
We were very close, and I hope we had a good conversation.
I wish we could talk about dream and life.
I wish we could share so many things.
But you were on the phone or skype or msn or something chatting with that boy.
It's hared for me though I absolutely understand.
The problem is my thought.
I have to stop it.
Ok change topic.

Last night we, 4 of use, had a long conversation in the kitchen.
Jun and Daniel came here without long contract.
Why they chose me and Jane, I wonder.
Tomorrow is the starting date.
I'm afraid I'll disappoint them.
Jane also feels the same.
So let's try our best.
We'll be fine.

Maybe we have to move out.
This place is ok but not as good as it should be.
Will find the solutions soon.

The thing is ..
วันนี้ไปมุสตาฟากับเจนมา
เรารู้สึกเหมือนกับว่า .. ฝันไปรึเปล่าเนี่ย
ยังจำได้ว่าครั้งแรกที่เราเดินจาก little India ไปที่นั่น
เราคุยกับเจนทาง what's app เรื่องจะมาหรือไม่มา
เจนบอก ... จะไปเยี่ยม ไปเที่ยว ไปพักด้วย
ถึงวันนี้ ... ใครจะเชื่อ เราได้มาด้วยกัน

keep our friendship strong na.
No matter what happen, I will love you forever.

เราคุยกับเจนเยอะ เยอะมาก
นุ่น ฝ้าย ป๊อบ บอกว่าเจนรู้ความรู้สึกเราแล้ว
รู้เหรอ อย่ารู้เลย เรารู้สึกไม่ดีถ้าเธอจะรู้

เธอเอาแต่บอกเราว่าเธอเป็นเพื่อนเรา
ย้ำแล้วย้ำอีก เรารู้ เรารู้
เธอเป็นเพื่อนเรา

ป๊อบบอกว่า เธอรู้ว่าเราคิดอะไร
แต่เธอไม่อยากเรารู้ว่าเธอรู้
เธอแค่บอกใบ้ให้เราหยุดตัวเอง
เพราะเธอยังอยากจะเป็นเพื่อนกับเราไปนานๆ

เราทำไม่ได้
เรายังทำไม่ได้
จนถึงวันที่ 28 เราจะทำได้มั้ย
เราอยากเคลียร์ตัวเองก่อนไป
แต่กลายเป็นว่า เราไม่อยากทำ
ทำไมเรายังหวัง
หวังทั้งๆ ที่ไม่มีหวัง
ทั้งๆ ที่ก็เมาไปแล้ว
ทำใจไปแล้ว แต่ก็ยังไม่เลิกหวัง
ไม่หยุดหวัง
โง่มากๆ

เหงา
ยังคงเหงา

ถ้าฉันจะรัก (ฉบับเติบโต 2554)

ถ้าไม่โง่ก็บ้า ไม่ก็ทั้งโง่ทั้งบ้า
ก็แค่อีกหนึ่งบันทึกในโลกออนไลน์
ที่เราอยากจะเก็บไว้ ก่อนที่เราจะออกเดินทางต่อไป
จะได้จำไว้ว่าบนถนนแห่งการเต้นนี้
เราเคยบ้าและเคยโง่ขนาดไหน

...

เพราะมีงไม่เคยแม้แต่จะเข้าใจ
ที่มึงเคยบอกว่า อย่าเกรงใจมึงจนเกินไป
แต่ที่กูเป็นแบบนี้ รู้ไว้เถอะนะ
มันหยุดไม่ได้ กูไม่ได้เกรงใจอะไรหรอก
แต่มันเป็นเพราะ .. กูรักมึงมาก
มากจนเกินไป จนรักตัวเองไม่เป็นแล้วเนี่ย
..มากเกินไปจริงๆ

I want to end this story before 27 november.
I can't love him.
I just can't.
Impossibility is impossible to be possible.

Today is full moon.
And I know that it is not my day.
Feel so down.
Feel so bad.

I don't want him to know.
But I'm afraid he knows it.
I'm so lonely being with him.
There's a invisible wall between us.
He's a good friend, and I want to be his friend.
I'm so sadddddddd.

My emotion swings.
Okay, wait for the ballet class tomorrow.
Dance makes life easier.

And I don’t want the world to see me
’cause I don’t think that they’d understand
When everything’s made to be broken
I just want you to know who I am.

เธอมาค้างบ้านนู เพื่อที่จะได้เข้าคลาสได้
ฉันดีใจที่เธอเลือกฉันให้เป็นส่วนหนึ่งของการที่เธอเข้ามากรุงเทพฯ ครั้งนี้

เพิ่งยื่นหนังสือให้เธอไปเมื่อคืนนี้
ที่ปกรองของหนังสือ เขียนไว้ว่า
..
เจน.. เราเอาหนังสือเล่มนี้ให้เธอ เพราะว่ามันคือบทบันทึกการเดินทางของเรา .. การเดินทางทางความคิดของเรา จากรั้วมหาวิทยาลัย รุนแรงอย่างนักรัฐศาสตร์ อ่อนไหวช่างฝันอย่างกวี จนกระทั่งมั่นใจในความฝันของตัวเองเอาเมื่อเร็วๆ นี้ เราอยากให้เธอเห็นมัน เพราะเรากำลังจะเดินทางต่อไปด้วยกันต่อจากนี้ื ซึ่งไม่รู้ว่าจะนานแค่ไหน แต่ก็คงชั่วระยะเวลาหนึ่งทีเดียว .. เราอยากให้เธอ 'รู้จัก' เรามากขึ้น (จะว่าไป เธอก็เป็นในไม่กี่คนนะ ที่เรายอมให้เข้ามา 'รู้จัก' เรามากขนาดนี้)

การเต้นคือช่องทางการสื่อสารที่เราชอบนะ มันทำให้ชีวิตเรามีความหมาย ส่วนการเขียน มันคือช่องการสื่อสารที่เราถนัดที่สุด และมันอธิบายความหมายของชีวิตเรา ชีวิตเราขาดมันไม่ได้ทั้งสองอย่างเลย

อย่าคาดหวังกับตัวหนังสือของเรามากนะเจน มันเป็นแค่หลักฐานการเติบโตของชีวิตคนคนหนึ่งแค่นั้นเอง วิจารณ์กันได้เต็มที่นะเพื่อนเอ๋ย แต่โปรดมองข้ามจุดผิดพลาดเพราะเลินเล่อต่างๆ ที่เกิดจากการตรวจปรู๊ปบนรถตู้ไปนะ (แหะๆ)

จบจากหนังสือเล่มนี้ เราก็ยังต้องเดินทางต่อไป เติบโตต่อไป เรายินดีมากๆ ที่มีเพื่อนอย่างเธอร่วมเดินทางไปด้วยกัน ยินดีมากๆ จริงๆ

...รักเจนนะ...

---

แล้วมันก็เท่านี้แหละ มันก็คงเป็นได้แค่นี้ เด็กโง่เอ๋ย
เมื่อคืนที่เราคุยกันในความมืด ทำเราน้ำตาจะไหล
ไหลเพราะความอึดอัดในความงี่เง่าของตัวเราเอง
จนเราต้องวิ่งไปหานุ่นกับนูอีกห้อง เพราะทนเหงาในความมืดไม่ไหว
เธอพูดถึงน้องคนนั้นอีกแล้ว .. จริงๆ แล้วฉันถามเองนั่นแหละ
ฉันฟังแล้วก็ยิ้มนะ แต่ก็ยังเศร้าเหลือเกิน
ทำไมนะ เธอถึงมองไม่เห็นเลย ว่าฉันกับน้องคนนั้น เหมือนกันทุกอย่างจริงๆ
ไม่ใช่แค่นิสัย ไม่ใช่แค่ครอบครัว แต่รวมถึงความรู้สึกที่มีต่อเธอด้วย

เพราะไม่แม้แต่จะคิด
จึงไม่มีวันจะเห็น
ใครจะเชื่อ
..
ตำลึงกะจ้อยร่อย
จะหลงรักดอกกุหลาบ
ที่แบ่งบานอย่างเย่อหยิ่ง

เศร้าจังเลย

Let me dream

I don't know how far I can walk with you on this road.
Of course, I want this road to be a never-ending one.
I don't know how long you will allow me to walk by your side.
Of course, I always want to be with you along the way of life.

I know I have no rights at all to have a feeling for you like this.
But it can't help, you become my friend,
my inspiration, my dream, my breath, and, eventually, my love.
Cause you make everything in my life possible.
You make me believe in my dream again.
And you count on me, you trust me not less than I trust you.

I want to dance my life with you.
I wish you let me in.
I wish you open up your mind and let me go into your life.

The thing happened at the beach was so touching.
You told me how much you cared of me.
You told me the most favorite moment in this unplanned trip
was when you sat with me.
I guess that was the most you could give it to me.
But I still dream, and I can't stop it.

Again, and again, I cry.
Though I know I've got to be strong, cause you're so strong,
and you don't like people who show too much feeling.
So I try hard to be strong, and hide my feeling for you.
Cause I really want our friendship to grow.
I don't want it to stop due to my stupid love.

Why love is so painful?

I can't imagine the day I have to dance without you.
This week you couldn't come to Bangkok because of the fucking flood.
I just couldn't dance. I didn't want to take a class.
I danced lazily because you were not there.

Only if you know... only if you know my feeling.
I want you to know, but I don't want you to know.
I love you more than the word 'friend'.
But it's impossible.
It's totally impossible.
And it's absolutely stupidly wrong to let my feeling go deep down.
But I can't stop.
I just love you.


Jane, I really love you, my dear friend.



If I ask, would you hold me with your heart?
...Please don't say a word. I don't think I wanna hear it...

Let me dream.