And I don’t want the world to see me
’cause I don’t think that they’d understand
When everything’s made to be broken
I just want you to know who I am.

เธอมาค้างบ้านนู เพื่อที่จะได้เข้าคลาสได้
ฉันดีใจที่เธอเลือกฉันให้เป็นส่วนหนึ่งของการที่เธอเข้ามากรุงเทพฯ ครั้งนี้

เพิ่งยื่นหนังสือให้เธอไปเมื่อคืนนี้
ที่ปกรองของหนังสือ เขียนไว้ว่า
..
เจน.. เราเอาหนังสือเล่มนี้ให้เธอ เพราะว่ามันคือบทบันทึกการเดินทางของเรา .. การเดินทางทางความคิดของเรา จากรั้วมหาวิทยาลัย รุนแรงอย่างนักรัฐศาสตร์ อ่อนไหวช่างฝันอย่างกวี จนกระทั่งมั่นใจในความฝันของตัวเองเอาเมื่อเร็วๆ นี้ เราอยากให้เธอเห็นมัน เพราะเรากำลังจะเดินทางต่อไปด้วยกันต่อจากนี้ื ซึ่งไม่รู้ว่าจะนานแค่ไหน แต่ก็คงชั่วระยะเวลาหนึ่งทีเดียว .. เราอยากให้เธอ 'รู้จัก' เรามากขึ้น (จะว่าไป เธอก็เป็นในไม่กี่คนนะ ที่เรายอมให้เข้ามา 'รู้จัก' เรามากขนาดนี้)

การเต้นคือช่องทางการสื่อสารที่เราชอบนะ มันทำให้ชีวิตเรามีความหมาย ส่วนการเขียน มันคือช่องการสื่อสารที่เราถนัดที่สุด และมันอธิบายความหมายของชีวิตเรา ชีวิตเราขาดมันไม่ได้ทั้งสองอย่างเลย

อย่าคาดหวังกับตัวหนังสือของเรามากนะเจน มันเป็นแค่หลักฐานการเติบโตของชีวิตคนคนหนึ่งแค่นั้นเอง วิจารณ์กันได้เต็มที่นะเพื่อนเอ๋ย แต่โปรดมองข้ามจุดผิดพลาดเพราะเลินเล่อต่างๆ ที่เกิดจากการตรวจปรู๊ปบนรถตู้ไปนะ (แหะๆ)

จบจากหนังสือเล่มนี้ เราก็ยังต้องเดินทางต่อไป เติบโตต่อไป เรายินดีมากๆ ที่มีเพื่อนอย่างเธอร่วมเดินทางไปด้วยกัน ยินดีมากๆ จริงๆ

...รักเจนนะ...

---

แล้วมันก็เท่านี้แหละ มันก็คงเป็นได้แค่นี้ เด็กโง่เอ๋ย
เมื่อคืนที่เราคุยกันในความมืด ทำเราน้ำตาจะไหล
ไหลเพราะความอึดอัดในความงี่เง่าของตัวเราเอง
จนเราต้องวิ่งไปหานุ่นกับนูอีกห้อง เพราะทนเหงาในความมืดไม่ไหว
เธอพูดถึงน้องคนนั้นอีกแล้ว .. จริงๆ แล้วฉันถามเองนั่นแหละ
ฉันฟังแล้วก็ยิ้มนะ แต่ก็ยังเศร้าเหลือเกิน
ทำไมนะ เธอถึงมองไม่เห็นเลย ว่าฉันกับน้องคนนั้น เหมือนกันทุกอย่างจริงๆ
ไม่ใช่แค่นิสัย ไม่ใช่แค่ครอบครัว แต่รวมถึงความรู้สึกที่มีต่อเธอด้วย

เพราะไม่แม้แต่จะคิด
จึงไม่มีวันจะเห็น
ใครจะเชื่อ
..
ตำลึงกะจ้อยร่อย
จะหลงรักดอกกุหลาบ
ที่แบ่งบานอย่างเย่อหยิ่ง

เศร้าจังเลย