ทางเส้นนี้ต้องเดินคนเดียวจริงๆ เหรอ
เศร้ามาก

แกรออะไรอยู่ .. แกถามฉัน
..กูอยากไปกะมึง.. จะให้พูดได้ไงล่ะวะ

เราอยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่ฉันพูดไม่ได้สักคำ
บอกอะไรออกไปไม่ได้เลย
มันน่าละอาย ฉันรู้

แต่เหตุผลหนึ่งที่ทำให้ฉันอยากจะไปต่อ
ก็คือแกนะ รู้มั้ย
ไม่ใช่แค่คำพูดที่แก build ฉัน
แต่เป็นบรรยากาศของการอยู่ร่วมกันระหว่างเรามากกว่า
ที่ทำให้ชีวิต ทำให้ความฝันของฉันเปลี่ยนไป
ฉันจะไปได้ยังไงโดยไม่มีแก

แต่ทั้งหมดนี้ฉันผิดเองแหละ
ที่ฉันเขียนลงไปใน fb วันนี้
ฉันพยายามจะบอกตัวเองนะ
ฉันรู้ ทางเส้นนี้มันแสนจะปัจเจก ใครดีใครได้
ยากนะที่เราจะเดินไปด้วยกัน

หลังจากวางโทรศัพท์จากเธอเมื่อคืน
ฟ้าก็โทรมา แล้วฉันก็ร้องไห้กับฟ้า
ฟ้าบอก แต่เราก็ยังกลับมาเจอกันได้ใหม่นี่
ก็จริงของมัน แต่ฉันไม่แน่ใจเธอคิดเหมือนกันรึเปล่า
เส้นทางของเราอาจแยกจากกันตลอดกาล
ฉันคงต้องใช้เวลามากพอสมควรเพื่อทำใจ
ผิดตั้งแต่ต้น ... ผิดที่ฉันเองคนเดียว
เพราะรู้ทั้งรู้ ฉันก็ยังดื้อที่จะคิด

ที่เธอบอกฉันวันนั้น ว่าเธออยากจะชวนฉัน
มาเปิดสตูดิโอร่วมกันกับเธอ
รู้มั้ย ฉันดีใจเอามากๆ
ดีใจที่เธอเห็นฉันในอนาคตของตัวเธอเอง
แต่สิ่งที่วางแผนไว้ จะอย่างไรมันก็จะต้องพ่ายแพ้ต่อความจริง

ความจริงที่ว่าเธอจะไปไกลแสนไกล
และเธอก็จะเจอกับใครคนหนึ่งที่มีความหมายมากกว่า
คนที่เป็น 'แค่เพื่อน' อย่างฉัน

เส้นทางนี้ เราล้วนต้องเดินคนเดียว

ฉันรู้ดี