บทกวีของชีวิต
ถูกจดบันทึกครั้งแล้วครั้งเล่า
เล่าซ้ำเวียนวนไปมา
แรงปรารถนาอันล้ำลึก
มักไ่ม่จางหายไปไหน
แต่กลับย้ำคิดย้ำรู้สึกอยู่เช่นนั้น
จนกว่าความนึกคิดจะเติบโต
เมื่อความฝันถูกนวดซ้ำจนอ่อนนุ่ม
และหัวใจถูกโบยตีจนแข็งกระด้าง
ชีวิตจะถูกบันทึก
ณ ชั่วกาลแห่งความขัดแย้ง
สะท้อนลึกในบทรำพึง
กลีบดอกไม้จะร่วงโรยอีกครั้ง
เพื่อให้กำเนิดเมล็ดพันธุ์
กลัวอะไรกับการเติบโต
...โดยลำพัง...
แต่กระนั้น
คงยอมรับเงียบๆ กับตัวเองว่า
..กลัว..
จากการประกวดเต้นคอนเทมโพรารี่แดนซ์ระดับโลกที่ประเทศญี่ปุ่น
ดีใจด้วยมากๆ จริงๆ แต่สิ่งหนึ่งที่ต้องยอมรับก็คือ
ต่อไปเราคงจะไม่ได้เต้นด้วยกันแล้วล่ะ
เพราะเธอคงจะก้าวไปไกล ... ไปไกลจริงๆ
ฉันคงตามเธอไม่ทันอีกต่อไปแล้ว
วันนี้ดีใจมากๆ แต่ก็เศร้ามากๆ ด้วย มากๆ เลย
แยกความรู้สึกไม่ถูกเลย .. ร้องไห้
คงจะถึงเวลาที่เราจะต้องเดินต่อไปคนเดียว
ทางเส้นนี้ต้องเดินไปคนเดียวจริงๆ
ไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่แสดงออกให้ใครๆ เห็น
ไม่เข้มแข็งได้สักครึ่งของเพื่อนเราคนนี้เลย
อยากเข้มแข็งมากกว่านี้
จะได้เดินไปต่อเพียงคนเดียวได้
...ยิ้มให้ความรู้สึก ประทับไว้เพียงบันทึก
บนเส้นทางสายเดิม, อนึ่ง เพียงลำพัง...
..เหงา..
และสิ่งที่แย่กว่าความเหงาก็คือ
... ความเหงาที่เหงาอยู่เพียงข้างเดียวสินะ ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น