เอาเข้าจริงนะ อยู่ที่นี่มันไม่สนุกหรอก

มันควรจะได้เต้นมากกว่านี้

คิดอยากจะไปที่อื่นมาตลอด

ยิ่งเจอเพื่อนร่วมงานที่ไม่ได้มีความสุขกับงาน

มันยิ่งอยากไป

แต่ก็รู้ว่าอยู่ที่นี่ได้เรียนรู้อะไรมากมาย

โดยเฉพาะเรื่อง improvisation

จากที่เคยไม่กล้า ตอนนี้ก็กล้า

ถามว่าแข็งแรงขึ้นมั้ย ก็มาก

ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าไปทำอะไรมาทำไมแข็งแรงจัง

อีกอย่าง ประสบการณ์จากที่ฮ่องกงก็สอนเรามาแล้ว

เราไม่หนีกลับง่ายๆ หรอก

จริงอยู่ มันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เรามองหา

แต่มันคือบันไดขั้นแรกที่จะพาเราไป

อายุเท่านี้แล้ว สิ่งที่เราต้องการคือประสบการณ์

และความเชื่อมั่นในแนวทางของตัวเอง

มันดีที่เข้าสู่วัยผู้ใหญ่ ไม่ได้เป็นวัยรุ่นอีกต่อไปแล้ว

วุฒิภาวะ เราจะสร้างมันได้จากที่นี่

ไม่ชอบสไตล์ แต่ยังได้เรียนรู้สิ่งอื่น

ปัญหามี ก็เผชิญ ไม่ใช่หนี

ยังไงเวลาก็หมุนไป มันจะผ่านไป

เก็บเกี่ยวให้มาก เรียนรู้ให้มาก

จะได้พร้อมไปต่อ

ไปต่อ.. ถึงไม่ได้เข้าคอมพานี ก็ขอไปเรียน

ซื้อโอกาสจากในโรงเรียน

เอาตัวไปอยู่ที่นั่น เข้าเรียนเพื่อให้มีวีซ่าที่จะอยู่ที่นั่นได้

ชีวิตเพิ่งเริ่มต้น อย่าเพิ่งหันกลับ

อย่าแคร์ใครให้มาก

ถ้าเขาไม่แคร์เรา เราจะไปแคร์เขาทำไม

ก่อนหน้านี้ไม่มีเขา เราก็มีฝันของเราได้

แค่ขาดความเชื่อมั่นไปหน่อยเดียวเท่านั้น

ในเมื่อเขาไม่ต้องการเรา

เราก็หยุดเผื่อความรู้สึกให้เขาดีกว่า

มันเหนื่อย มันเจ็บ ควรจะ “เข็ด” เสียที