สิ่งที่เกิดขึ้น

อะไรน่ะเหรอที่เกิดขึ้น
ก็...แค่เต้นไม่ได้แค่นั้นเอง
คาดหวังสูง ก็ผิดหวังมาก ก็เท่านั้น
ความรู้สึกเช่นนั้นกลับมาอีกแล้ว
ความอิจฉามันช่างเหมือนปีศาจหลอกหลอน
ฉันรักการเต้นรึเปล่า ฉันรักมันนี่นา
ทำไมฉันถึงไม่มีความสุขกับมันล่ะ
เพราะความคาดหวังกับตัวเองที่มากเกินไปรึเปล่า
มากเกินกว่าที่เราจะรองรับมันได้

เรียนเสร็จก็เดินกลับบ้าน เดินไปฟัง ipod ไป
อัดเสียงสัมภาษณ์เก่าๆเมื่อ 5 ปีที่แล้วจาก greenwave ไว้
ได้ยินพี่เจี๊ยบ วรรธนา วีรยวรรธนะ บอกว่า...
พี่โจ้ดูเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกเวลาเขาอยู่บนเวที
และยังมี พี่บี๋ คณาคำ อภิรดี บอกว่าคนคนนี้ร้องเพลงด้วยหัวใจ
ใช่ ใช่เลย ฉันเห็นด้วย พี่โจ้ดูมีความสุขที่สุดในโลกจริงๆ
บางทีในชั่วขณะที่เขาร้องเพลง
อาจจะเป็นเวลาที่เขาได้เป็นอิสระจริงๆก็ได้
และนั่นทำให้เขากลายเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก

พี่อั๋น ภูวนาท คุนผลิน พูดไว้ด้วยว่า
ศิลปินไทยหาคนที่จะเรียกว่าเป็นศิลปินค่อนข้างยาก
อย่างพี่โจ้เนี่ย เป็นศิลปินจริงๆ
คือว่าไม่ใช่แค่ร้องเพลงเพราะ
แต่ร้องอย่างคนที่ตั้งใจจะสื่อสาร บอกเล่า
ถ่ายทอดความรู้สึกตรงนั้นจริงๆ
เป็นคนที่อ่อนโยนมากๆ และสุภาพมากๆที่สุดแล้ว
และมีรอยยิ้มที่เราต้องยิ้มตอบทันที

แล้วตัวฉันเองล่ะ จริงๆแอบดีใจเหมือนกัน
เพราะเช่นเดียวกับพี่โจ้ บนเวทีในขณะที่ฉันกำลังแสดง
ฉันก็รู้สึกเป็นอิสระและเปี่ยมล้นไปด้วยพลังชีวิตที่สุด
การแสดงทุกครั้งที่ผ่านมา ฉันทำมันด้วยหัวใจ
และฉันก็ไม่ได้เพียงอยากเป็นนักเต้นที่แค่เต้นสวยเท่านั้น
แต่ฉันอยากจะเป็น "ศิลปิน" จริงๆ

จะมากไปมั้ย ถ้าจะบอกว่า ฉันอยากจะเป็นเหมือนพี่โจ้
และขอขอบคุณที่เป็นแรงบันดาลใจให้ฉันในเวลาอย่างนี้
ทำให้ฉันพร้อมที่จะเปิดใจให้ยินดีกับสิ่งที่ฉันทำอีกครั้ง
ฉันจะมีความสุขกับการเต้น เพราะความสุขเหมือนสายน้ำ
คนที่มีความสุขกับงานศิลป์ของตัวเองเท่านั้น
ที่จะสามารถส่งผ่านความสุขไปยังผู้เสพได้
ฉันจะเต้นด้วยหัวใจอีกครั้ง เหมือนอย่างที่ฉันเคยเป็นมา
ฉันอยากให้ผู้คนจำฉันได้

และถ้าวันหนึ่งฉันต้องลาโลกนี้ไป
ฉันจะไม่ยอมให้ผู้คนมาอำลาฉันด้วยคราบน้ำตา
แต่ฉันอยากให้มีเพียงเซ็งแซ่ว่า
ฉันใช้ชีวิตของฉันเพื่อที่จะบรรลุซึ่งความใฝ่ฝันอย่างเต็มที่แล้ว
ดังนั้น การจากไปของฉัน ไม่ได้น่าเสียดาย
หากจะเป็นที่จดจำตลอดไป

...คิดถึงพี่โจ้...
จาก เด็กหญิงบนหลังคา