ตัวแบบ

มันก็ตลกดีที่พบว่า เมื่อวานเรามีความสุขมาก
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะบรรยากาศซ้อมหรืออย่างไร
แต่การเต้น contem นั้น เรารู้สึกเหมือนกับว่า
ได้ปลดปล่อยพลังบางอย่างออกไป
ไฟในตัวเราได้รับการปลุกปลอบขึ้นอีกครั้ง
จะว่าไปเหนื่อยแทบตาย แต่หายเป็นปลิดทิ้ง
ทุกครั้งที่เรานึกถึงเขา
ผู้ชาย 2 คนนั้นที่มีอะไรคล้ายกันอย่างไม่น่าเชื่อ
ผิดกันแต่ว่า คนหนึ่งยังอยู่ อีกคนหนึ่งจากไปแล้ว

ในเวลาซ้อมที่แสนทรมานนั้น ได้แต่ถามตัวเองว่า
เป็นมืออาชีพเพียงพอไหม ทำไมแค่นี้จะทนไม่ได้
ก็ในเวลาซ้อมนี้แหละที่เราจะบริหารไฟศิลปินในตัว
ในเมื่อไม่อยากจะเป็นแค่ dancer
ที่หลายครั้งแทบจะแยกจากกะหรี่ไม่ได้
เราก็ต้องเต็มที่กับการซ้อมที่สุด

เหนือสิ่งอื่นใด นั่นเพราะเรามีแบบอย่างให้เรายึดถือ
..อ่อนโยน ยิ้มง่าย อะไรก็ได้ และเต็มที่ทุกครั้ง...
เราจะเปลี่ยนแปลงตัวเราเองให้เป็นแบบนั้น
ไม่ใช่เพราะอยากให้ใครๆรักเหมือนเขา..แบบอย่างของเรา
แต่อยากให้อย่างน้อยมีสักคนในวันหนึ่งข้างหน้
นึกถึงเราว่าเรานั้นเหมือนกับคนคนนั้น ก็คงปลาบปลื้มเหลือเกิน
แต่นั่นก็คงจะยากเย็นมากมายนัก
ไม่เป็นไร อย่างน้อยๆ มันก็ทำให้เราสนุกกับการซ้อม
และสนุกกับการเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้ว

เรารู้สึกเลยว่า เราเต้นด้วยใจรัก
แค่เพียงนึกหน้าเขาตอนร้องเพลง
สายตาที่พริ้มหลับ และใบหน้าที่อ่อนโยน
เหมือนกับว่า เขามีความสุขในการร้องเพลงอย่างมากมาย
ก็แล้วทำไมเรามีความสุขกับการเต้นอย่างมากมายไม่ได้
ใช่ แล้วเราก็มีความสุขเหลือเกิน เมื่อวานนี้
อะไรนอกกาย เราไม่สน
แค่เราได้เต้น แค่นั้นโลกก็หยุดหมุนแล้ว

ด้วยความระลึกถึง
เด็กหญิงบนหลังคา