เมื่อฉันจิตตก และคิดถึง Pause

เย็นนี้ฉันมีเรียนบัลเล่ต์
จากที่เคยเรียนทุกวัน วันละ 3 ชั่วโมง
เดี๋ยวนี้เหลือเพียงสัปดาห์ละครั้งก็เก่งแล้ว

เมื่อวันศุกร์ที่แล้ว ฉันก็ไปเรียน
แต่ก็เรียนไปได้เพียงครึ่งเดียว ก็ขอกลับบ้าน
เหตุผลทั้งหมดนั่นเป็นเพราะคำพูดของคนคนหนึ่ง
ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรจะต้องใส่ใจ
แต่การไม่ใส่ใจไม่ใช่ว่าเราจะหลอกตัวเองได้นี่นา
คำว่า "อ้วน" คำเดียว มันทำให้ฉันหมดแรงเลยทีเดียว
...กลับบ้าน...ใจของฉันร่ำร้องเช่นนี้
งี่เง่าใช่ไหม ก็นี่แหละ เรื่องงี่เง่าๆที่ฉันอยากจะเล่า

แล้วสิ่งที่ฉันทำหลังจากเดินออกจากสตูดิโอก็คือ
เลี้ยวเข้าร้านขนมปัง แล้วซื้อทุกอย่างที่ฉันอยากกิน
มีตังค์ในกระเป๋านี่ ไม่กลัวอยู่แล้ว
อ้วนเหรอ ปล่อยให้มันเป็นไปเถอะ
บางทีฉันอาจจะไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นคนรูปร่างดีก็ได้
แล้วฉันก็ทำในสิ่งที่เลวร้าย
เลวร้ายเกินกว่าจะบอกให้ใครรู้
ฉันทำอีกแล้ว
อย่างกักขฬะ
น่าขยะแขยง
และตะกละตะกราม
อย่าสงสัยเลย มันไม่น่ารู้หรอก

ฉันเข้าสู่ช่วงจิตตกนับแต่นั้นมา
วันต่อมาเป็นวันเสาร์
ฉันมีสอน แต่ฉันซังกะตาย
มันก็เป็นเพียงแค่ละครอีกฉากหนึ่งเท่านั้น
ที่ฉันจะต้องปั้นหน้า และแสดงบทบาท
ว่าฉันเป็นครูที่ดี เป็นนักเต้นที่เก่ง และมีวินัย
และฉันนี่แหละ ที่จะสร้างน้องๆรุ่นต่อไป
ให้ไม่เป็นเพียงนักเต้น ที่เพียงแต่เต้นได้
แต่จะต้องเป็นศิลปินที่นำเสนอผลงานและแนวคิดของเขา
ผ่านท่วงท่าแห่งลีลาและทำนองของการเคลื่อนไหว
ใช่ นั่นคือความฝันของฉันเอง
และฉันจะถ่ายทอดมันไปสู่นักเรียนของฉันด้วย

ฉันเล่นละครเพื่อกลบความหดหู่ในจิตใจ
ฉันไม่แข็งแกร่งพอจะข้ามธารความสิ้นหวังนี้ไปได้
ฉันท้อ และเบื่อหน่ายตัวเอง ที่ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ
ฉันกลับเข้าสู่โลกของความซึมเศร้าอีกแล้ว
ความซึมเศร้าที่ฉันก็ไม่รู้ว่ามันเป็นโรครึเปล่า
รู้แต่ว่า 2 ปีมานี้ มันวนเวียนอยู่ในชีวิตฉันไม่ห่าง
ตอนบ่ายของวันเสาร์ที่ฉันควรจะซ้อมเต้น
ฉันกลับเบี้ยวตัวเอง หนีไปเดินเล่น ไปหาขนมกิน
เพราะหวังว่ามันจะช่วยเยียวยาอารมณ์ที่ไม่ปกตินี้ได้

แล้วฉันก็ได้มีโอกาสดู MV เก่าๆเพลงหนึ่ง โดยบังเอิญ
ยังจำวง Pause กันได้อยู่รึเปล่า
ฉันสงสัยว่า ถ้าวันนี้พี่โจ้ยังอยู่ จะเป็นอย่างไรหนอ
เขาจะอยู่ในหัวใจของใครหลายๆคนเหมือนตอนนี้รึเปล่า
หรือว่าเขาจะถูกคลื่นลูกใหม่กลบทับ ซัดลงท้องทะเล
เหมือนๆกับนักร้องเก่าๆหลายคนในปัจจุบัน
ทำไมคนที่จากไปแล้วเท่านั้นถึงกลายเป็นตำนาน
ทำไมคนที่ยังอยู่กลับถูกลืมเลือน

MV เพลงมีเพียงเรา กับรอยยิ้มของพี่โจ้
มันทำให้ฉันสงสัยว่า เจ้าของรอยยิ้มนั้น
เจ้าของแววตาสดใสคู่นั้น เขาฆ่าตัวตายได้อย่างไร
และยิ่งดู ฉันก็ยิ่งรู้สึก "สะท้านใจ" ต่อแววตานั้น
เพราะรอยยิ้มและความหวังในดวงตาที่มองผ่านกล้อง
มันเข้ามากระทบกับสิ่งที่อยู่ในใจฉันอย่างจัง
ความหวังที่สดใสงดงามมันสะท้อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น
มันเหมือนกับเป็นแรงบันดาลใจให้ฉันลุกขึ้นสู้ต่อ
แต่แล้ววันหนึ่ง เมื่อเขาตัดสินใจที่จะปิดมันลงชั่วนิรันดร์
สิ่งที่ฉันทำได้ ก็คงเป็นเพียงเก็บรอยยิ้มและแววตานั้นไว้
เพื่อเป็นแรงบันดาลใจ และเป็นกำลังให้ฉันสู้ต่อไป
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ยังไงก็ขอบคุณที่สุดในหัวใจ