2555/09/26

มันมาถึงจุดที่เราร้องไห้จนสงสารตัวเอง
ร่างกายและจิตใจของเราบอบช้ำมากๆ ทำไมเราจะไม่รู้
เรานอนไม่หลับ ตาเรากระตุก ทั้งหมดเพราะเราร้องไห้
ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่เคยรู้เลยว่า เรารู้สึกอย่างไร

จะว่าไป วันนี้สนุกมากๆ
ไม่มีเจน ดีกว่ามีเจนอยู่ตรงนี้
มันเกือบจะดีแล้วเชียวถ้า edwin ไม่พูดถึงเจนขึ้นมา
เราไม่อยากรู้ว่าเจน message หา edwin
เราไม่อยากรู้ว่าเจนเลือกที่จะไม่คุยกับเรา
เราไม่อยากรู้
..แต่เรารู้แล้ว..

แล้วมันก็ทำให้เรารู้ว่าเรายังแคร์เขาอยู่ แคร์อยู่นั่นแหละ
ทั้งๆ ที่วันนี้เราเป็นตัวของตัวเองมาก
เราหัวเราะ เราบ้าบอ เราสนุกสนาน ไม่คาดหวังอะไร
เรามีความสุขมากจริงๆ เวลาที่เจนไม่อยู่
ทั้งๆ ที่คิดว่าเราคงจะต้องเหงาแน่ๆ
แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น
ถ้าเพียงแต่ edwin ไม่พูดขึ้นมา

ไม่อยากกลับ เพราะรู้ว่ากลับไปแล้วไม่เหมือนเดิม
จะให้นั่งคุยกับน้องเก่งกับเจนได้เหมือนเดิมได้ยังไง
ถ้ากลับไปเต้นด้วยกันอีกที่ bcb มันจะไม่เหมือนเดิม
กลับไปอ่านสมุดบันทึกปีที่แล้ว
เจนบอกว่ากลัวจะเป็นเหมือนเจนกับป๋อที่มองกันไม่ติดเหมือนเดิม
มันเกิดขึ้นแล้ว มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ
เราเสียใจมาก มากเกินกว่าที่เจนหรือเจซี่จะเข้าใจ
เราสูญเสีย
เราเสียใจ

ความง่วงนอนทำให้เราหลับๆ ตื่นๆ บนรถเมล์
ในภาวะเกือบหลับเราพยายามสะกดจิตตัวเอง
เหมือนกับเราไม่เคยรู้จักเจนมาก่อน
เราไม่เคยรู้จักกัน เรามีความสุขกับที่นี่ กับเพื่อนของเรา
ไม่เคยมีเจน ไม่เคยมีเจน ไม่เคยมีเจน
เราไม่เคยรู้จักกัน

..ทำไม่ได้..
ยังทำไม่ได้เลย

ไม่มีความคิดเห็น: