ฝรั่งคนนั้นที่เราไม่ได้ถามชื่อ
รู้เพียงว่าเป็น press ชาวออสเตรเลีย
“ฉันเห็นเธอเต้น
แล้วฉันก็เห็นอะไรบางอย่างในตัวเธอ
ที่นี่แคบเกินไป
และมันจะกดเธอไปเรื่อยๆ
เธอจะเติบโตต่อไปไม่ได้
คนอย่างทักษิณ สนธิ หรืออภิสิทธิ์
ไม่ได้ต้องการคนอย่างเธอ
เธอมีอะไรในตัว มากกว่าใครหลายๆ คน
แล้วเธอจะก้าวขึ้นไปเป็นใครสักคนในโลกใบนี้
ลองคิดดู เธอเข้าใจทึ่ฉันพูดใช่ไหม”
นี่ไม่ใช่ครั้งแรก นี่ไม่ใช่คนแรก
Gramme ชาวออสเตรเลียที่ไปอยู่ที่ฮ่องกง
ก็บอกเราอีกเหมือนกันว่า
เราจะเป็น someone เมื่อเราจบปี 3
แต่เราก็หนีมันมา
หนี HKAPA
Ismael Ivo
ชาวอะไรสักอย่าง จำไม่ได้
แต่จำได้แม่นถึงสิ่งที่เขาบอกเรา
You are going to be one of the best
…in the world.
Enjoy your artistic life.
มองตาตัวเองในกระจก
แล้วพยายามอยู่ในโลกความเป็นจริง
เราตอบตัวเองไม่ได้ว่าเราต้องการอะไร
เส้นทางไหนที่จะพาเรา
ไปสู่การใช้ชีวิตที่แท้จริง
ความสุขจากการอยู่บนเวที
มันคือ the Return to Innocence
หรือว่ามันคือแค่ ... การพี้ยา
ไม่ต้องถามใครหรอก
แม้แต่ต้นไม้ต้นนั้นยังไม่ตอบเราเลย
กับอีกสิ่งเล็กๆ
ที่ผู้หญิงอ้วนคนนั้นบอกเรา
คุณเต้นได้จับใจพี่มาก
มันไม่ใช่ว่าเราพอใจที่ได้รับคำชม
แต่มันคือการได้รู้ว่า
เรามีช่องทางการสื่อสาร
เหมือนที่ อ.มานิตย์ พูด
ถึงเหตุผลที่เขาเลือกที่จะถ่ายรูป
นั่นก็คือ มันสื่อสารได้
มันบอกสิ่งที่อยู่ลึกๆ ในใจเราได้
มันพอแล้ว เรารู้สึกว่าชีวิตเราเต็มแล้ว
ความมั่นใจที่สูญหายไปหลายปี
ความพิเศษของชีวิตที่เราตามหา
แท้จริงแล้วมันไม่ได้ไปไหน
มันอยู่ในนี้ มันอยู่กับเรามาตลอด
แล้วทำไม
ทำไมเราถึงไม่ก้าวออกไปเสียที
เรากลัวอะไรอยู่เหรอ
อะไรล่ะ ที่ทำให้เราไม่ไป
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น