หายไปหมดเลย

"พูดตรงๆ นะ น้ำหนักเธอขึ้นมาเยอะ
และ technique เธอก็ยังไม่ established
ตอนนี้เธอก็ต้องมาหาใหม่ มา adjust ใหม่"

"มันก็เป็นธรรมดาของคนที่มี injury หนักๆ มา
มันไม่ใช่วินาทีที่เจ็บหรอก มันแปล๊บ ตกใจ แล้วก็หาย
แต่ความเจ็บปวดมันคือหลังจากนั้นต่างหาก"

ใช่ เมื่อเคยทำได้ แล้วทำไม่ได้
เมื่อใจรู้ว่าทำอย่างไร แต่เหมือนไม่รู้จักร่างกายของตัวเอง
ขาอยู่ไหน แขนอยู่ไหน กล้ามเนื้ออยู่ไหน
มันขาดการเชื่อมโยงไปหมด มันไม่ feel อะไรเลย

ร้องไห้ ในที่สุดก็ร้องไห้
เป็นปีๆ แล้ว จากครั้งสุดท้ายที่ร้องไห้ในห้องบัลเล่ต์
แต่ความอัดอั้นครั้งนี้มันเกินทน น้ำตามันเลยต้องไหล
มันเจ็บปวดเสียจริงๆ เลย

อีก 5 สัปดาห์ ก็จะถึง Dance Festival แล้ว
ฟิตอย่างไรถึงทันหนอ เมื่อวินัยในตัวเองสลายไปหมดแล้ว
นิสัยเสียๆ ที่บ่มเพาะขึ้นมา มันไม่ใช่นักเต้นเลย
ไม่ใช่เลย

ไม่ใช่ร่างกายหรอกที่หายไป
แม้แต่จิตใจเราก็หายไปด้วย
หายไปหมดเลย

.................................

เมื่อเช้าเด็กๆ น่ารักดี
ถ้าจะไม่สอนพวกเขาจริงๆ เราก็ทำใจไม่ได้หรอก
ทั้งปลุกปั้น ทั้งผลักถีบ กันมา 3-4 ปีขนาดนี้
เขากำลังเริ่มเต้นเป็น เรากำลังจะได้เป็นครูจริงๆ
หมายถึง เรียกตัวเองได้เต็มปากว่า "ครู"

ก็เพราะรักการเต้นน่ะ
เลยอยากให้นักเรียนรักเหมือนกับที่เรารัก
อยากให้เขาค้นพบว่ามันเป็นพรที่แสนวิเศษเหมือนที่เราได้พบ

.......................................

ใช่ เราหมายถึง
เราอยากจะพบมันอีกสักครั้งน่ะ