เมื่อต้อง "นั่งเฉยๆ" ต่อไปอีกหนึ่งเดือน

เรื่องเต้นบัลเล่ต์เหรอ หยุดคิดได้เลย
เดือนสิงหาคม เราไม่ได้หวัง 100% ว่าเราจะได้กลับไป
ใครๆบอกว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆ
แต่ทำไมยิ่งวัน เรายิ่งรู้สึกหวั่นใจมากขึ้นทุกที

ยิ่งเดือนนี้ ที่ไม่มีอะไรมาช่วยเรา
ให้ทำเป็น "ลืมๆมันไป" ได้
มันไม่ใช่เรื่องสนุก
มันไม่เหมือนกับเดือนที่แล้ว
มันคงจะแย่กว่านั้นมากๆ
เมื่อไม่มีอะไรทำ
เมื่อรู้สึกว่าตัวเองไม่มีประโยชน์
เมื่อเราทำอะไรที่เราอยากทำไม่ได้เลย


จริงๆแล้ว
มันคือการพิสูจน์ตัวเราเองมากกว่า
ว่า จิตใจเราเข้มแข็งได้แค่ไหน

ถามว่า...กลัวไหม
กลัวจับใจเลย
แต่หน้าครูติ๊บกับพี่เอ๋ที่โผล่มาเมื่อวาน
ช่วยคลายความกังวลเราไปได้มากทีเดียว
แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะหายกลัว


เดือนที่แล้ว เราเก็บเอาความจริงใส่ในเฝือกเอาไว้
อะไรๆก็ดูลงตัว เมื่อเรามีเวลาที่จะทุ่มเทให้กับ a day
โดยที่ไม่ต้องไปวิตกกังวลอะไรถึง dance centre เลย
แล้วก็ไม่ต้องไปห่วงอะไรเรื่องที่จะต้องไปซ้อมอีกด้วย
เพราะอย่างไรเสีย ก็ทำอะไรไม่ได้เลยอยู่ดี


แต่ตอนนี้ เราเอาเฝือกออกมาสู่โลกความเป็นจริงแล้ว
มันก็ทำให้เราตระหนักว่า
การอยู่นิ่งๆ มันยากกว่าที่คิด
เราไม่เคยกล้าที่จะอยู่นิ่งๆ
เรากลัวการถอยหลัง และการถูกลืม


ได้ข่าวว่าน้องพิมกับกุ๊กกี้กลับมาเรียนแล้ว
มะโฮคงไม่เหงา ฟ้าใสก็ไปเรียนปกติ
ส่วนนักเรียนเรา
เจ้าเด็กน้อยอิเซ่กำลังจะไปเมืองจีน
เพ เพ้นท์ และปันปัน เต้นเหมือนไร้หลัก
แล้ว Alifia น้ำขิง และจูจู ล่ะจะเป็นอย่างไร
ถึงจะไม่ชอบสอน
แต่เด็กๆพวกนั้นเขาเป็นนักเรียนของเราแล้ว


ยิ่งเจ้าตัวน้อยๆทั้งหลาย
น้องเมริกา น้องคูณ น้องตวง น้องหลิน กับเจ้าTasneem
จะรอครูกลับไปรึเปล่าลูก
หลายเดือนผ่านไป หนูคงโตมาก
ความทรงจำ และความสนิทใจของเด็กๆสั้นเสมอ
ไม่รู้ทำไมครูถึงรู้สึกว่า หนูกำลังจะห่างจากครูไปเรื่อยๆ


ตอนนี้มันเหมือนกับว่าเราหลุดออกมาจากโลกหนึ่ง
แต่เรายังกลับเข้าไปในชีวิตของเราไม่ได้
เลยยังคงพยายามจะยื้อยุด ฉุดรั้งบางสิ่งบางอย่างอยู่
บางอย่างที่เอื้อเฟื้อที่พักพิงให้เราอยู่เพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น
เมื่อถึงเวลาต้องไป เราก็ต้องไป
เพราะทุกอย่างต้องดำเนินต่อไปตามวิถีของมัน
ทำไมมันเศร้าอย่างนี้หนอ