วันนี้...แย่จัง

เอื่อย เฉื่อย และเนือย
ชีวิตพร่ามัวเหมือนควันไฟ
เผาไหม้ให้แสบตาจนน้ำตาไหล
จะไปทางไหนดี

เด็กนักเรียน
เราเคยมั่นใจที่จะสอนเขาหรือ
ไม่เลย ไม่เลย
สิ่งที่ทำไปทั้งหมด ทำไปทำไม
ไม่ทุ่มเทหรือ ก็ไม่ใช่
แค่ยังไม่อยากผูกมัด
เพราะเราอยากไปให้ไกลกว่านี้
ยังมีเส้นทางมากมายนักให้ค้นหา
เรายังไม่อยากหยุด

แล้วทำไมต้องว่า ทำไมต้องประณาม
โลกที่มันบีบคั้นเราอยู่นี้
มันเป็นโลกจริง
หรือว่าเป็นมายาที่เราเข้าใจว่ามันคือของจริง
ขาที่ก้าวข้ามไม่ได้
ติดอยู่ครึ่งๆกลางๆ
เรามันโชคดีกว่าคนอื่น
มันเลยเท่ากับว่าไม่เอาไหน

ไม่รู้จะเอาอย่างไรกับชีวิต
อยากอยู่บนหลังคาไปเรื่อยๆ
อยากนอนหลับ
แล้วตื่นมาเพื่อพบว่าทุกอย่างเป็นเพียงความฝัน
อยากจะไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
อยากเป็นคนไม่มีความมุ่งหวังใดๆเลย
อยากเป็นคนปกติ
อยากเป็นคนที่คิดอะไรเหมือนๆคนอื่น
เพราะคนที่แตกต่างกลายเป็นคนไร้ความสามารถ
เกิดมาเคยไหมล่ะที่จะอยู่ได้ถูกที่ถูกทาง
ไม่เคยเลย

เมื่อไหร่จะจบจะสิ้นเสียที