ขาดการติดต่อ

ทำไมต้องเศร้าด้วยเล่า
ความคาดหวัง และพลาดหวังใช่ไหม
มากเกินไปหรือเปล่าที่เราจ่อมจมอยู่กับความคิดคนอื่น

ไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าเมื่อวันเสาร์ที่แล้ว
เมื่อเห็นตัวเองในกระจกแล้วต้องถามตัวเองว่า
นั่นตัวเราหรือนี่ ทำไมดูไม่ได้ขนาดนี้
และเสียงตอบรับจากภาพในกระจกก็ยืนยันได้ชัดเจน

แล้วเราก็ตัดสินใจตื่นตีสี่ครึ่งทุกวัน
และกำหนดเวลา class ส่วนตัวตอน 8 โมงครึ่ง
สิ่งเหล่านี้ ต้องใช้พลังใจมากมายอย่างที่ใครๆคงนึกไม่ถึง
ผลเริ่มมาให้เห็นแค่วันที่ 3 ของการซ้อมอย่างบ้าระห่ำนี้
เมื่อได้รู้สึกถึงพลังงานที่ไหลเวียนภายในร่างกาย
คลิก เข้าที่ และความรู้สึกดีๆก็ไหลบ่าออกมาจากภายใน
ใช่...การเต้นทำให้เรารู้สึก "เต็ม" อย่างนี้ได้นี่เอง
นานเท่าไหร่แล้วนะที่ร้างลาจนลืมเลือน
มันกลับมาแล้ว ช่างเป็นความสุขเสียจริง
สุขจากภายใน สุขด้วยตัวของมันเอง
ไร้ซึ่งการตัดสินใดๆ

การซุ่มซ้อมดำเนินมาด้วยพลังใจอันกล้าแข็งจนกระทั่งวันศุกร์
ตัดสินใจว่า วันนี้แหละเราจะกลับไปเข้า class อีกครั้ง
เราพร้อมแล้ว เรามีความรู้สึกดีๆกับตัวเองแล้ว
ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย
เรามั่นใจ

แต่สิ่งที่คาดหวังไม่อาจะเป็นดังที่หวังได้ทุกครั้ง
เมื่อเราต้องสูญเสียความมั่นใจในตัวเอง
เพราะคาดหวังเสียงตอบรับจากภายนอกมากจนเกินไป
จนลืมจะใส่ใจความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นจากภายใน
วันนั้นเราเต้นท่ามกลางสายตาคนอื่นอย่างหลุดลอย
สิ่งที่ซ้อมมาทั้งหมด เรากลับทำไม่ได้สักอย่าง
ขาดการสื่อสารกับตัวเรามากขึ้นเรื่อยๆ
ยิ่งคาดหวัง ยิ่งเสียศูนย์ ยิ่งทำไม่ได้
ความรู้สึกดีกลับตกวูบลงสู่หุบเหวทันที

ไร้สาระอะไรเช่นนี้เมื่อเรามาย้อนคิด
เพราะคาดหวังภายนอก จนเสียงจากภายในเงียบหายไป
แล้วพอขาดการติดต่อ อะไรๆก็แหลกเหลว
งี่เง่าเหลือประมาณ