ความพยายามไม่การันตีความสำเร็จเสมอไป

แต่นั่นก็อยู่ที่ว่าเรานิยามความสำเร็จของเราคืออะไร

มันเศร้า ถ้าเรากำหนดจุดหมายปลายทางที่จะไปให้ถึงด้วยคำตัดสินของคนอื่น

เรามีสิทธิที่จะวิ่งไปถึงท่าเรือได้ถ้าเราพยายาม

แต่โอกาสที่จะได้ขึ้นเรือนั้น บางทีไม่ได้ขึ้นอยู่กับเรา

กำหนดจุดหมายออยู่ที่ท่าเรือ หรืออยู่ที่เรือนั่นแหละประเด็น

จึงรู้สึกล้มเหลวตลอดเวลา เพราะว่าเราอยากขึ้นเรือ

การขึ้นเรือคือความสำเร็จ แต่คนที่จะตัดสินว่าให้หรือไม่ใหขึ้น

ไม่ได้อยู่ที่เราเลย ไม่ว่าเราจะพยายามแค่ไหนก็ตาม

สุดท้ายไดเรคเตอร์ หรือคอรีโอกราฟเฟอร์ก็ไม่ได้อยู่กับเราไปตลอดชีวิต

เราเองต่างหากที่จะต้องอยู่กับตัวเองต่อไป

เรากลับประเทศไทย พวกเขาตามเรากลับไปด้วยหรือเปล่า ก็เปล่า

แล้วเราจะแคร์ทำไมกับความชอบหรือไม่ชอบของพวกเขา

แคร์ที่ตัวเราดีกว่า ว่าเราทำได้ดีแค่ไหน เรียนรู้ได้มากแค่ไหน

จะว่าไปมันก็ดีตรงที่มันทำให้เรากลับมาถามตัวเราเองว่า

เราวัดความสำเร็จของชีวิตที่ตรงไหน

เรามองชีวิตของเราดำเนินต่อไปอย่างไร

เต้นเพื่ออะไร เพื่อให้เขาชอบ หรือเพื่อให้เราได้คำตอบอะไรบางอย่างกับชีวิต

แล้วชีวิตเราถามอะไรล่ะ

โยคะ และปรัชญา ดึงเรากลับไปสู่คำถามนี้เสมอ

แต่คำตอบที่ได้มันไม่สอดคล้องกับความฝันของเราในขณะนี้

จำได้ว่าประมาณเดือนที่แล้วก็ถามคำถามประมาณนี้

แต่ตอนนี้เหมือนกับว่ามันมีคำตอบมาลางๆ แล้วว่า

สุดท้ายมันก็ไปสู่จุดหมายเดียวกัน คำตอบเดียวกัน

ค้นหาความจริงให้คำตอบ และถามคำถามให้ถูกคำถาม

กำหนดความสำเร็จของชีวิตให้อยู่กับเรา

ชีวิตเราจะสำเร็จหรือไม่ อยู่ที่เรานิยามจุดหมายปลายทาง

..ชอบจัง..